Aan alles komt een einde :

beste vrienden, de aflopen dagen heb ik telkens het verslagje van iemand anders gepubliceerd en mijn bijdrage is tot nu toe meestal beperkt gebleven tot het nemen van enkele foto's, dit onder het motto : 1 beeld zegt vaak meer dan duizend woorden. 
Nu,  aan het einde van deze reis is het mijn beurt om iets te vertellen over onze ervaring. En een Ervaring is het geweest, met de grote E !
Nicaragua is een land van contrasten, van vooruitgang en schrijnende stilstand. Adembenemend mooi, zeker. Pijnlijk arm, absoluut!  Door de directe confrontatie met deze armoede en dit onrecht krijg je zowel rationeel als emotioneel heel wat te verwerken.

Het lijkt wel een soort sciencefiction waar 25 blauwe Gringo aliens op blitse fietsen doorheen het zacht glooiend landschap flitsten en door honderden families, aan de ingang van hun huisje, met verbaasde ogen worden nagekeken.  Huisjes, vaak hutten, die bij mij alvast doen denken aan het sprookje van 'de 3 biggetjes'; soms een huisje van steen, regelmatig een houten huisje en veel te vaak een "plasticfolie" hutje.  De leefomstandigheden van de varkentjes hier zijn vaak beter dan deze van de mensen. 

Maar geen nood, juist op dit punt komt de andere kant van onze reis om de hoek, dokter Toon, nu reeds 30 jaar in Nicaragua.
30 jaar van verschil, 30 jaar van vooruitgang. Dokter Toon is hier een begrip geworden.  De rustige vastheid, die een ongelooflijk verschil gemaakt heeft voor duizenden mensen. Nooit eerder heb ik iemand met zo weinig middelen, zo veel weten realiseren. Hij heeft ons meegenomen naar de leefwereld van zijn patiënten en heel vaak heeft het ons, stoere mannen en vrouwen, bij de keel gegrepen. Iedereen heeft wel een moment gehad van 'komaan dit lossen we toch even op'. Maar bij het volgende huis was het weer van dat, en opnieuw en opnieuw. Een grote meneer moet je zijn om hier gedurende 30 jaar, zeer doordacht, deze initiatieven uit te bouwen. Zorgen voor een waardig dak, zo basis en vaak zo ver weg. Kinderen naar school laten gaan, hoe standaard kan het zijn, maar in een land waar geen schoolplicht is en de schoolgebouwen vaak op uren wandelafstand liggen, is het een hele uitdaging. Tja,  om dan nog maar te zwijgen over de zorg voor kinderen met een beperking, die is al helemaal zoek. En toch, Rina en Gerard doen hier prachtig werk.

Dit brengt mij bij Rina en Gerard. Ze weten van aanpakken, anticiperen zit blijkbaar in hun genen.   Onze tochten waren tot in de puntjes verzorgd, inclusief picknick met heerlijke bananen, verse watermeloen en ananas. 
Een kleine bemerking; geografie zit hem iets minder in het bloed. Gerard, misschien toch eens wat studeren op lengtematen en hoogtemeters.  Maar serieus, we zijn in de watten gelegd, jullie hebben er een onvergetelijke ervaring van gemaakt. Respect, dat is het woord dat in mij opkomt als ik aan jullie denk.

Wij staan hier nu  op de 'bres tussen de tijd voor en na onze trip naar Nicaragua'.  En de tijd staat nu voor ons heel even stil. We zullen enkele herinneringen redden van de vernietiging en tegelijkertijd zullen we anticiperen op de toekomst.  Ieder van ons neemt deze ervaring mee, en gaat er zeker iets mee doen. Deze reis onberoerd achter ons laten is onmogelijk.

Met al haar armoede, miserie en onrechtvaardigheid is dit toch een prachtig land. Er is immers een adembenemende natuur, het loopt over van supervriendelijke mensen en we hebben een reisgezelschap om nooit te vergeten.

Haast u langzaam vrienden. 

En dankjewel voor deze prachtige ervaring.