Darío, 30 maart 2014
Op zaterdag 15 maart rijden we naar Masaya en
proberen we van daaruit al een paar dagen van de mountainbike route uit te
stippelen.
We overnachten in Laguna de Apoyo en rijden
zondag naar Granada en via allerlei binnenwegen terug naar huis. Het eerste
deel van het traject vinden we schitterend, het tweede deel was gedeeltelijk
minder interessant, we proberen hier een alternatief voor te vinden, er is nog
veel werk aan de winkel, we beschikken niet over gedetailleerde kaarten zoals
bij ons.
Maandag rijden we naar Matagalpa, we zoeken
uit of de kinderen met visuele problemen hier niet geholpen kunnen worden. We
hebben een afspraak met een Cubaanse dokter die ons uitlegt dat ze alleen
volwassenen kunnen helpen.
We bestellen een paar armleuningen en een
kussen om een rolstoel te herstellen. Daarna nog wat werken op kantoor.
Dinsdagmorgen komt de Lionsclub van
Waasmunster op bezoek in Darío. We geven een powerpointpresentatie, een uiteenzetting over het werk
en de projecten van
Corazones Unidos.
In de namiddag kopen we nog wat materiaal aan
om nog wat spulletjes te maken voor de kiné in
Terrabona.
Woensdag wordt een dag op kantoor met minder
interessant werk, de begroting voor volgend jaar, nee, niet weer, wat doen ze
me aan, en dit onder het strakke bewind van onze administradora.
Tot mijn verbazing komen we er eerder uit als
vorig jaar, of alles goedgekeurd wordt is een andere vraag.
Donderdag, vergadering met het team, nu onder
leiding van een dokter van Prosalud.
Er wordt nogmaals afgesproken dat eerst alle
onafgewerkte zaken van vorig jaar voorrang moeten krijgen.
Gerard neemt per Skype deel aan de
vergadering van de MoNiCare groep, (mountainbike Nicararagua)
Tussendoor is hij al veel bezig met het
uitzetten van de eerste krijtlijnen van de fietstocht.
Op maandag 31 maart wordt er in het stadhuis
van Lommel een persconferentie georganiseerd.
Op vrijdag kantoorwerk en zaterdag en zondag
blijven we rustig thuis.
Maandagmorgen, 24 maart, negen kinderen en één van de ouders werden uitgenodigd om mee te gaan voor een oogonderzoek
in Managua. We vertrekken om 5.15 uur.
Helaas, zoals altijd vallen er weer een paar af en waren het
uiteindelijk zes kinderen die meegingen. De kinderen die het verst wonen waren
er niet bij, de afstanden blijven hier een constante belemmering.
In het CENAO van Managua was het
verschrikkelijk druk, dit hadden we nog niet gezien, er waren honderden
wachtenden en slechts enkele dokters, niet te doen.
Hoe we ook smeekten om de laatste twee
kinderen, welke bij onze groep hoorden eerst te helpen zodat we konden
vertrekken, en alhoewel we 's morgens al een afspraak hadden, er was niets aan
te doen, er waren al meer mensen die van vijf uur 's morgens wachtten op hun
beurt. Dit kan je je echt niet voorstellen.
Het resultaat, drie kinderen kregen een afspraak
voor een operatie, een ander kind kon daarblijven en de volgende dag een
volgend onderzoek ondergaan. Aangezien
deze mensen hier dan niet op voorbereid zijn, geen eten of geld bijhebben,
krijgen ze van CU 300 córdoba voor de reis terug naar huis en om wat eten en drinken te kopen.
Dinsdag, bekomen van de dag tevoren, een dag
kantoorwerk terwijl Gerard samen met de aannemer naar Chaguite Grande rijdt,
een afgelegen gebied waar de mensen nog steeds op de renovatie van hun
drinkwater put wachten. Deze lekt als een zeef en er is daardoor af en toe
onvoldoende drinkwater. Er worden wat foto's gemaakt, er is overleg met de
mensen van het dorp, ze gaan al een aantal voorbereidende werken kunnen
uitvoeren, waarna de aannemer kan beginnen met het vakwerk. Gerard werkt samen
met de aannemer een plan uit voor de verbetering van het huidige
bevoorradingssysteem van deze waterput. Omdat het transporteren van zware
materialen onmogelijk is of veel te duur zou uitvallen kiezen we ook voor
lichte kunststof tanks welke we zelf kunnen vervoeren. Zal nog worden
vervolgd....
Woensdag, samen met Karla, brigadista van de
Damiaanactie op weg naar Muy Muy, we
vertrekken om zes uur. In Muy Muy zijn op dit moment geen nieuwe tuberlose
gevallen. We bezoeken enkele families welke in de laatste fase zijn van hun
genezingsproces, ze kunnen geen andere mensen meer besmetten maar moeten hun
medische kuur nog afmaken. Het zijn stuk voor stuk arme mensen, ze krijgen
tijdens hun behandeling op regelmatige tijden een voedselpakket zodat de
medicijnen beter aanslaan en de mensen vlugger aansterken. Velen wonen afgelegen en ver van elkaar zodat
het toch wel veel tijd in beslag neemt om ze te bezoeken.
In het ziekenhuis van Muy Muy komen we de
vorige directrice van het Minsa in Terrabona tegen, het is haar eerste werkdag
hier.
De directies van het Minsa worden regelmatig
overgeplaatst, het zal je maar gebeuren.
 |
| Klaar voor de volgende poetsbeurt |
De volgende dag op weg naar Matiguas, een
nieuw gebied waar de Damiaanactie nog niet heeft gewerkt, en dit op vraag van
een dokter welke echt bezorgd is om haar patiënten.
Ze heeft alle tuberculose patiënten uitgenodigd, op dit moment zijn er nog negen, de rest is ofwel al
gestopt met de medicatie en genezen of zijn in de eindfase van hun kuur. Een
paar zijn ook hervallen omdat ze vroegtijdig gestopt waren met de medicatie,
welke soms toch wel nare bijwerkingen en klachten geeft.
De groep bestaat uit zeker 25 personen. Karla
geeft een uitstekende presentatie, legt de mensen uit bij welke klachten ze
naar de dokter moeten gaan, dat ze hun huizen goed moeten verluchten, dat het
niet hun schuld is dat ze de ziekte krijgen maar iedereen drager kan zijn en
dat ze kunnen genezen als ze de
behandeling volledig volgen.
Ze legt ook uit dat ze buren en familie naar
de dokter moeten sturen als ze meer dan twee weken hoesten, dit alles om een
grotere uitbraak van de ziekte te bestrijden.
Na afloop krijgen de mensen eten en een
flesje drinken. Velen nippen een beetje en gaan dan met de rest van het doosje
naar huis om er met het gezin van te kunnen genieten. Het transport van de
mensen die ver wonen wordt betaald door Damiaanactie.
De dokter geeft ons nog een rondleiding in
het ziekenhuis, er wordt nog volop gebouwd.
We vragen even of we de materialen van de kinéruimte mogen zien, en daar waren we gauw mee klaar. Het enige wat ze
hadden was een Bobath bal. Het viel ons wel op dat het in dit ziekenhuis heel
proper en ordelijk was, beter als in het grote ziekenhuis van Matagalpa welk we
regelmatig bezoeken.
We werden ook rondgeleid in het laboratorium
en daar kwam de vraag naar een microscoop omdat de oude niet meer nauwkeurig
was en verschillende onderdelen kapot waren.
Na afloop van de activiteit gaan we eten met
de dokter. We brengen haar naar huis en na een rit van ongeveer drie uur waren
we rond 19.30 weer terug thuis in Darío.
Vrijdagmorgen, vergadering CU, we maken een
planning op voor de volgende twee weken, allé voor
Armando en Eduardo toch.
Zaterdag, wat wassen en plassen.
We kopen reeds vijf matrassen en bestellen er
nog vijf tegen eind april, de aanmaak van de 10 verstelbare bedden is ook al
uitbesteed. We hebben besloten om hier in het dorp twee schrijnwerkers elk 5
bedden te laten maken. Zo helpen we twee gezinnen aan een inkomen. Wilfredo en
Armando (de twee schrijnwerkers) hebben onderling al besloten om samen te
werken, hun kennis te delen, dat is ook al een goede zaak.
Vandaag wat lezen en een beetje oriënteren voor volgende week want wij trekken er lekker een weekje
tussenuit naar Ometeppe, dit hebben we vorig jaar twee keer uitgesteld, dat
gaat ons geen derde keer gebeuren!
