Nicaragua 2013 / 2014 / 2016: OPNIEUW "MUCHAS EXPERIENCIAS"

Dag beste lezers en geïnteresseerden voor ons project!

Ik krijg de eer om het verslagje te schrijven van de ervaringen van afgelopen week.

"Wie ik ben?",vroegen sommigen zich reeds af na het lezen van vorig verslag..

Ik ben Anne, zus van Toon Bongaerts en lid van de werkgroep CU in België.

Vnl. hier in Nicaragua om even samen met Rina en Gerard mee te werken aan de ontwikkeling van het project, en dit vooral door mee op pad te gaan om aan den lijve te ondervinden hoe het leven van mensen met een handicap in deze zeer complexe Nicaraguaanse context is. Zo kan ik, eens terug thuis, vanuit een persoonlijke beleving realistischer hierover denken en spreken!

Ik vind het moeilijk om nu in enkele bewoordingen al mijn be-levingen te omschrijven: zovele impressies, zovele dagelijkse verrassingen en ontdekkingen...soms teveel om te verwerken!

De huisbezoeken op maandag en dinsdag met de moto waren wel het meest spectaculair en beklijvend (amai, het zijn geenszins plezierreisjes die je maakt..echt wel corvee als passagier op een hotsendebotsende moto op slingerende met keien bezaaide bergwegjes..). De "visitas" waren allen weer erg verschillend en uniek. Ik noem er slechts enkelen die me zijn bijgebleven:

Bezoek in Montaña Grande aan Merory Judith, kindje van 15 maanden (zie foto in hangmat). Is motorisch en mentaal achter. Als we melden dat er heel binnenkort een kinesist (we hebben hem vorige week geëngageerd voor het project) zal langskomen, is mama erg ontroerd. Zelf kan ze geen vervoer betalen...dus zullen wij dit alvast doen in de toekomst. Ook een aangepast bedje zou hier welkom zijn.

Bezoek in La Pita aan Felix, die fysiek erg misvormd is en daardoor continu op een lage vuile matras zit (sporadisch in een niet aangepaste rolstoel). Zeer arme en al wat oudere ouders. Een bed op tafelhoogte zou ook hier een wereld van verschil zijn.

Bezoek aan de familie van Mario in El Balsamo. Een heel warm gezin. Mario heeft erg misvormde voeten en gaat in kapotte rubberlaarzen naar school. Is een exelente leerling. Een operatie is nodig om erger te voorkomen.

Heel andere ervaringen de volgende dagen waren de bezoeken aan 2 scholen: Santa Ana in Dario (zusters) waar o.a. doofstomme kinderen les volgen en er in internaatsverband verblijven en Escuela Cristal in Esteli, een schooltje waar zeer ervaringsgericht inclusief onderwijs gegeven wordt!

Ook het dagcentrum Los Pipitos in Esteli is voor de Nicaraguaanse context een toonvoorbeeld.

In Trinidad bezoeken we een werkplaats waar protheses worden gemaakt, we hebben in het programma 2 personen die dringend aan een nieuwe prothese toe zijn.

Net als het Centrum Familias Especiales in Matagalpa, opgericht en gesteund door niet minder dan de zusters van Notre Dame de Namur! Ze betrekken de familie heel nauw in hun werking binnen een multidisciplinair team van (para)medici.

Hier kan je ook terecht voor herstellingen en aanpassingen van rolstoelen.

Een schril contrast met de rest van het land waar dergelijke initiatieven voor zover we weten dus niet bestaan. Je hebt dan maar het geluk (zoals Rina zegt) dat je als kind met een handicap in de buurt van zo´n centrum geboren wordt.

Ook is het frappant dat deze initiatieven toch wel weer afhankelijk zijn van externe steun of eigen fondsenwerving en dat de overheid niets doet!

Ik sloot deze 14daagse af met een evaluatievergadering met het team van Prosalud. We hebben krijtlijnen uitgezet voor de volgende tijd, mede in functie van de financiële mogelijkheden.

Heel wat te doen...,heel wat mogelijkheden maar zoals Armando laatst nog maar eens opnieuw kernachtig zei : paso por paso, lento pero fuerte!

Ik neem mee : veel warmte (letterlijk en figuurlijk); veel solidariteit; koestering van ´echte´ontmoetingen en het belang van presentie (troost,geduld en warme aandacht)!

Anne, samen met Rina en Gerard.