Na een heerlijke vakantie met de Kids in Amerika vliegen we er weer in.
Het begint drastisch op te korten, we zijn nog lang niet klaar, gas geven dus!
Maandagmorgen zes uur begint al meteen met een rit naar Managua, Eduardo
heeft afspraken gepland in het CENAO en bij Los Pipitos.
Ondertussen zijn we bezig met de kinézaal in een nieuw jasje te steken,
het is tijd dat er eens een likje verf en wat kleur op de muren komt.
We wachten nog op een lokale schilder die het
het is tijd dat er eens een likje verf en wat kleur op de muren komt.
We wachten nog op een lokale schilder die het
zaaltje volgende week nog gaat opfrissen met wat kindertekeningen.
Maar .. alvorens te kunnen
Maar .. alvorens te kunnen
beginnen hebben we alle muren moeten afwassen en alle vogelnesten en pluimen moeten
verwijderen, een grote kartonnen doos vol, een jeukerige bedoening.
Stilaan wordt de kiné van Corazones Unidos ook bekend bij de volwassenen,
deze mevrouw is heel content dat ze haar armen weer kan optillen en haar
haren weer zelf kan kammen, dank zij
deze mevrouw is heel content dat ze haar armen weer kan optillen en haar
haren weer zelf kan kammen, dank zij
de oefeningen met Eduardo en het katrolletje van Valérie.
De kussens rondom in het bed van Oscar zijn goed, maar de matras op speciale maat moet
aangepast, niet gemaakt volgens tekening.
De diverse speeltjes die we hebben laten maken om de fijne motoriek bij kinderen te
stimuleren hadden we beter in één keer zelf geverfd, dat betekent schuren en zelf
opnieuw verven.
Je mag niet teveel opdrachten geven in één keer want dan loopt het mis!
We dachten Doribel met haar nieuwe bed te verrassen maar ze was die dag niet erg in haar
nopjes.
Doribel kampt met serieuze psychische problemen, deze kinderen worden in België in een
instelling geplaatst omdat het thuis niet leefbaar is, hier moet de familie zelf alles opvangen.
MoNiCare in België wordt ongeduldig, en zij krijgen nu echt prioriteit!
We zijn dan ook onmiddellijk gestart met nog een paar fietsroutes uit te zoeken, over te
doen, aan te passen en hiervoor moet je zelf op pad.
Onderweg ontdekken we telkens nieuwe interessante dingen, maar er is tijd te kort om dit
alles in te plannen in het programma, de mensen blijven maar veertien dagen,
we moeten keuzes maken.
We hebben het programma doorgemaild, vergezeld van het nodige foto materiaal zodat
ze voldoende info hadden om de eerste algemene info vergadering te kunnen geven,
benieuwd naar de reactie van de deelnemers.
We hebben geprobeerd om een programma op maat samen te stellen zodat iedereen
op zijn eigen niveau, op een plezante manier de kilometers kan overbruggen, in sommige
gevallen kan genieten aan boord van de camionette, of eens een dagje zonder fiets.
Het regenseizoen is begonnen en sommige trajecten liggen er nu heel anders bij als in het
droogseizoen.
Na lang aandringen, mailen en telefoneren hebben we eindelijk de meeste hotels kunnen
vastleggen.
Je krijgt het ervan op je heupen hoe je hier achter alles aan moet blijven zitten.
waaronder het Fans project en het project Corazones Unidos valt.
Een heel uitgepluis hoe het plaatje straks allemaal in elkaar moet passen.
Met Dr Toon hebben we hier in de buurt een route uitgeprobeerd, zo kon Gerard de uitgezette
route controleren en ik als ongeoefende fietser was proefkonijn voor het traject van
22 Km, terwijl hij de rit vlot nog met een 40 Km heeft verlengd, hij zweert bij Coca Cola en
zoete koekjes.
Voor het project van José uit Lommel hadden we een tekening ingediend om wasbakjes
te laten maken voor een school in Terrabona, en ja ze zijn klaar. Ze worden gemonteerd
door de Padres de Familias.
De patronale feesten in heel het land gaan gepaard met vele defilés van schoolkinderen
en volop muziek, hier in Darío viel het laatste optreden in het water, maar de sfeer was
er niet minder gezellig om.
Op de patroondag van San Francisco defileren honden, poezen en konijnen gezellig
mee met hun baasjes door de straten van Darío.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten