Hallo allemaal,
Ondertussen kregen we Katrien en Sien uit Overpelt ook nog even op bezoek. Ze waren op doorreis naar Costa Rica.
Jan en Michel waren de volgende bezoekers, ze hebben ons geholpen bij het uitzoeken van enkele fietsroutes voor MoNiCare.
We vinden het heel fijn dat ze een verslagje en foto s maakten voor onze blog.
Ervaringen van ons verblijf bij Gerard/Rina in Dario Nicaragua van 14/08 t/m 24/08/2014.
Samen op reis met Jan . Het leek ons 'n mooi doel en heel boeiend om hun leven en werk ,dat we tot nu toe alleen kenden van verhalen, mails en blog , eens van dichtbij mee te maken , te voelen en te ervaren.
We hebben ons helemaal overgeleverd en wilden hun werkritme helemaal volgen. En dat hebben we geweten. Voor ons slechts enkele dagen inspanning voor hen bijna iedere dag.
De eerste drie dagen hebben we samen verschillende fietsroutes bekeken, dit wat betreft
mogelijkheid, moeilijkheidsgraad en duur van de tochten. We zouden zo willen mee fietsen, het lijkt ons een hele ervaring.
Ook verschillende hotels werden gekeurd en sommige werden voorlopig vastgelegd. Er zijn niet zoveel hotels met voldoende capaciteit op de route ,dus toch nog werk aan de winkel.
Op onze logger zijn al verschillende indrukken neergeschreven, maar dit alles blijft een geweldige indruk nalaten over het werk van Rina/Gerard/Edoardo.
Ik heb me nooit kunnen voorstellen wat het woord "Campo" betekende,nu kan ik zeggen dat
de leef- en woonomstandigheden van deze mensen onbeschrijfelijk zijn. Het zijn meestal
seizoensarbeiders in de landbouw die dicht bij de velden , om niet te zeggen tussen de velden wonen en bij slechte oogst geen inkomsten hebben. Ook worden deze plantages dikwijls besproeid tegen onkruid en ongedierte wat nadelige gevolgen heeft voor de vele kinderen die daar moeten opgroeien. Daarbij liggen vele velden kilometers van dorpjes of kleine nederzettingen af en zijn ze met auto of motor niet bereikbaar, soms alleen met paard of uren lang wandelen.
Het is ontroerend om te zien hoe blij deze mensen zijn als ze hulp krijgen bij de verzorging van hun gehandicapte zoon of dochter. Zelf hebben ze niet de mogelijkheid om van hun schamel loon daar iets extra's van te doen, overleven is al moeilijk genoeg. Toch proberen de meeste Campo bewoners elkaar zoveel mogelijk te helpen. Dit vooral met het versjouwen van spullen.
De levensomstandigheden van deze mensen, die van water moeten leven waar zowel de was in wordt gedaan als ook de dieren komen drinken, zou voor ons dodelijk zijn.
De inzet van Gerard en Rina met Edoardo om deze mensen op te sporen, te registreren, te
evalueren en te kijken wat er gedaan kan worden ,is het voornaamste en zeer belangrijk werk. Het opzetten van medische en fysiotherapeutische zorg is een grote surplus en kan bijdragen in de integratie van de gehandicapte.
Er is al zoveel gedaan , maar er blijft nog zoveel te doen.
Bedankt, Rina en Gerard dat we dit hebben mogen meemaken, een onvergetelijke ervaring
Vele lieve groeten,
Michel.
Verslag van Jan bij het bezoek aan Rina en Gerard.
De bedoeling van ons bezoek was tweedelig. Het verkennen van een gedeelte van het
mountainebikeparcours voor het Monicaregebeuren, we zijn nl. ook twee fietsliefhebbers. Het hoofdaccent was toch ons inleven in de werksituaties van onze vrienden Rina en Gerard.
Op 14 augustus verkenden we de eerste rit van het parcours die vertrekt aan de
Ingang van het nationale park van de Masai-vulkaan en dan te fietsen via het stadje Masai naar het meer van Apoyo. We denken dat het een leuke eerste rit kan worden. Het wordt alleszins een boeiende eerste kennismaking met vele facetten van Nicaragua, overgoten met de nodige hoogtemeters om er een pittig ritje van te maken. De deelnemers worden beloond met een idyllische overnachting aan de rand van het Apoyomeer met geluiden van vogels en krijsende apen op de achtergrond. Een andere mogelijke rit vanuit Granada is dan weer vlak maar ontzettend mooi door zijn eenvoud van verhouding tussen mens en natuur. Mountainbiken op het strand van het grootste meer van Midden-Amerika, nadien op simpele binnenwegen langs kleinschalige landbouwbezigheden maar ook langs uitgestrekte rijstvelden en zijn bedrijven, het heeft wel iets bijzonders. De wegen, de natuur en de mensen zijn overal even boeiend maar het uitzetten van het parcours is geen sinecure als je de streek niet door en door kent. Ook het vinden van een telkens geschikte accomodaties voor een grote groep is niet voor de hand liggend als je ze niet verkend hebt.
Maandag 18 augustus was het dan zover, we gingen 1 week meedraaien in het dagelijkse
vrijwilligerswerk van Rina en Gerard. Hun en onze werkdag begon 's morgens om 7.30u.
Al vrij snel ging het de bergen in over kleine rotsachtige zandwegen waarbij Gerard al zijn
stuurmanskunsten moet aanspreken om de 4 x 4 op het bochtige pad naar boven maar ook weer terug naar beneden te krijgen in de achtergelegen gebieden in de bergen, de Campo zoals zij het noemen. Die dag werden 2 bedden voor gehandicapte kinderen geleverd en geplaatst, 2 paar orthopedische schoenen overhandigd, 2 nieuwe afspraken gemaakt en ook nazicht en controle gedaan van het watervoorzieningscircuit dat Gerard ontworpen en mede gemaakt had. Dit was wel telkens op verschillende locaties. We kregen een ongelooflijke inkijk in het bestaan, de privacy en de overlevingsproblematiek van mensen op plaatsen waar mogelijkheden op vooruitgang vrijwel nihil zijn en dan heb je er soms nog een zwaar gehandicapte zoon of dochter bij. Het enige antwoord dat je krijgt als je vraagt waarom ze daar toch wonen is "ik ben hier geboren"!
's Avonds om 18.30u kwamen we terug thuis en eindigde onze eerste werkdag samen, dit
uurschema zou de volgende dagen niet anders zijn!!
Het bezoek op donderdag in Terrabonna aan de zwaar mentaal en fysiek gehandicapte Bayron was een van de meest pakkende confrontaties voor ons. Een schamel bed, waar de inmiddels uit de kluiten gewassen Bayron binnen de kortste keren gaat doorheen trappen, staande tegen de open achterwand waar regen en wind vrij spel hebben, je houdt het niet voor mogelijk, voor ons was het mensonwaardig, de kippen hebben het bij ons veel beter.
We bezochten ook 2 kinderen uit het FANS-project (financiële ondersteuning om kinderen te laten studeren). Voor mij persoonlijk was dit bijzonder leuk omdat ik zelf de padre ben van Mario die we gingen bezoeken. De ontmoeting met de familie (vader, moeder, Mario met 3 broers en 2 zusjes) was hartelijk. Maar eerst moest er vanaf het dorpje waar Mario woont nog een bed geleverd worden aan een gehandicapt en erg ondervoed kindje boven op de berg in palo blanco, waar 4 families leven. De papa en Mario zelf fungeerden als gids. Het werd een bergwandeling van 3u!!!
De afspraak was gemaakt dat er 2 paarden zouden aanwezig zijn die zouden instaan voor het vervoer van het bed. Groot was onze verwondering toen er geen paarden te bespeuren waren op plaats en uur van afspraak. Gerard en Rina bleven doodkalm. Na even over en weer geloop en overleg bleek dat de 2 paarden met hun begeleiders de dag voordien de ganse dag hadden gewacht op de komst van het bed! Afspraken op zijn Nicaraguaans....
we worden elke dag een beetje wijzer! Dus maar naar boven gewandeld zonder bed en zonder paarden maar met de boodschap dat het bed beneden stond. De mensen van het dorpje zouden nu verder voor het vervoer instaan. Met weemoed en enig lood in de schoenen nam ik wat later afscheid van Mario en zijn familie.
Ondertussen zit ons Nicaraguaans avontuur er op. Het was een openbaring, ongelooflijk de
moeite.
Onze bewondering voor Rina en Gerard is alleen maar groter geworden. Ze denken en spreken Nicaraguaans!! Een betere tandem voor het dragen van een project als "Corazones Unidos" bestaat er gewoonweg niet.
Dr. Toon en alle fietsers-deelnemers aan het Monicareproject kunnen op hun beide oren slapen.
Bedankt Gerard en Rina en nog een gelukkige verjaardag aan Gerard want het is vandaag
toevallig 27 augustus.
Jan
Ondertussen kregen we Katrien en Sien uit Overpelt ook nog even op bezoek. Ze waren op doorreis naar Costa Rica.
Jan en Michel waren de volgende bezoekers, ze hebben ons geholpen bij het uitzoeken van enkele fietsroutes voor MoNiCare.
We vinden het heel fijn dat ze een verslagje en foto s maakten voor onze blog.
Ervaringen van ons verblijf bij Gerard/Rina in Dario Nicaragua van 14/08 t/m 24/08/2014.
Samen op reis met Jan . Het leek ons 'n mooi doel en heel boeiend om hun leven en werk ,dat we tot nu toe alleen kenden van verhalen, mails en blog , eens van dichtbij mee te maken , te voelen en te ervaren.
We hebben ons helemaal overgeleverd en wilden hun werkritme helemaal volgen. En dat hebben we geweten. Voor ons slechts enkele dagen inspanning voor hen bijna iedere dag.
De eerste drie dagen hebben we samen verschillende fietsroutes bekeken, dit wat betreft
mogelijkheid, moeilijkheidsgraad en duur van de tochten. We zouden zo willen mee fietsen, het lijkt ons een hele ervaring.
Ook verschillende hotels werden gekeurd en sommige werden voorlopig vastgelegd. Er zijn niet zoveel hotels met voldoende capaciteit op de route ,dus toch nog werk aan de winkel.
Op onze logger zijn al verschillende indrukken neergeschreven, maar dit alles blijft een geweldige indruk nalaten over het werk van Rina/Gerard/Edoardo.
Ik heb me nooit kunnen voorstellen wat het woord "Campo" betekende,nu kan ik zeggen dat
de leef- en woonomstandigheden van deze mensen onbeschrijfelijk zijn. Het zijn meestal
seizoensarbeiders in de landbouw die dicht bij de velden , om niet te zeggen tussen de velden wonen en bij slechte oogst geen inkomsten hebben. Ook worden deze plantages dikwijls besproeid tegen onkruid en ongedierte wat nadelige gevolgen heeft voor de vele kinderen die daar moeten opgroeien. Daarbij liggen vele velden kilometers van dorpjes of kleine nederzettingen af en zijn ze met auto of motor niet bereikbaar, soms alleen met paard of uren lang wandelen.
Het is ontroerend om te zien hoe blij deze mensen zijn als ze hulp krijgen bij de verzorging van hun gehandicapte zoon of dochter. Zelf hebben ze niet de mogelijkheid om van hun schamel loon daar iets extra's van te doen, overleven is al moeilijk genoeg. Toch proberen de meeste Campo bewoners elkaar zoveel mogelijk te helpen. Dit vooral met het versjouwen van spullen.
De levensomstandigheden van deze mensen, die van water moeten leven waar zowel de was in wordt gedaan als ook de dieren komen drinken, zou voor ons dodelijk zijn.
De inzet van Gerard en Rina met Edoardo om deze mensen op te sporen, te registreren, te
evalueren en te kijken wat er gedaan kan worden ,is het voornaamste en zeer belangrijk werk. Het opzetten van medische en fysiotherapeutische zorg is een grote surplus en kan bijdragen in de integratie van de gehandicapte.
Er is al zoveel gedaan , maar er blijft nog zoveel te doen.
Bedankt, Rina en Gerard dat we dit hebben mogen meemaken, een onvergetelijke ervaring
Vele lieve groeten,
Michel.
 |
| Lekker, Belgische vlaai |
 |
| Ontbijt Laguna de Apoyo |
 |
| La Gigantona in Leon |
 |
| Matrassen en bedden leveren |
 |
| Aankoop van staplank bij Famillias Especiales |
 |
| Het nieuwe knutselmateriaal onmiddellijk in gebruik |
 |
| Op weg naar Palo Blanco |
 |
| Onderweg even afkoelen |
 |
| Mario FANS kind van Jan en Moniek |
 |
| Gallina India kip op zijn puurst |
 |
| Jan met Norvin het FANS kind van oma en opa |
 |
| Kunnen hier de fietsers van MONICARE passeren?? |
 |
| Onderweg, een dumpplaats van uitgesorteerde kleding meestal afkomstig uit de VS |
 |
| wekelijks worden hier grote hoeveelheden gestort en door de plaatselijke bevolking uitgezocht |
 |
| TE KOOP |
 |
| Sanitaire voorzieningen in een plaatselijk ziekenhuis |
 |
| Jan....vertrekken we van hieruit naar Peru?? |
Verslag van Jan bij het bezoek aan Rina en Gerard.
De bedoeling van ons bezoek was tweedelig. Het verkennen van een gedeelte van het
mountainebikeparcours voor het Monicaregebeuren, we zijn nl. ook twee fietsliefhebbers. Het hoofdaccent was toch ons inleven in de werksituaties van onze vrienden Rina en Gerard.
Op 14 augustus verkenden we de eerste rit van het parcours die vertrekt aan de
Ingang van het nationale park van de Masai-vulkaan en dan te fietsen via het stadje Masai naar het meer van Apoyo. We denken dat het een leuke eerste rit kan worden. Het wordt alleszins een boeiende eerste kennismaking met vele facetten van Nicaragua, overgoten met de nodige hoogtemeters om er een pittig ritje van te maken. De deelnemers worden beloond met een idyllische overnachting aan de rand van het Apoyomeer met geluiden van vogels en krijsende apen op de achtergrond. Een andere mogelijke rit vanuit Granada is dan weer vlak maar ontzettend mooi door zijn eenvoud van verhouding tussen mens en natuur. Mountainbiken op het strand van het grootste meer van Midden-Amerika, nadien op simpele binnenwegen langs kleinschalige landbouwbezigheden maar ook langs uitgestrekte rijstvelden en zijn bedrijven, het heeft wel iets bijzonders. De wegen, de natuur en de mensen zijn overal even boeiend maar het uitzetten van het parcours is geen sinecure als je de streek niet door en door kent. Ook het vinden van een telkens geschikte accomodaties voor een grote groep is niet voor de hand liggend als je ze niet verkend hebt.
Maandag 18 augustus was het dan zover, we gingen 1 week meedraaien in het dagelijkse
vrijwilligerswerk van Rina en Gerard. Hun en onze werkdag begon 's morgens om 7.30u.
Al vrij snel ging het de bergen in over kleine rotsachtige zandwegen waarbij Gerard al zijn
stuurmanskunsten moet aanspreken om de 4 x 4 op het bochtige pad naar boven maar ook weer terug naar beneden te krijgen in de achtergelegen gebieden in de bergen, de Campo zoals zij het noemen. Die dag werden 2 bedden voor gehandicapte kinderen geleverd en geplaatst, 2 paar orthopedische schoenen overhandigd, 2 nieuwe afspraken gemaakt en ook nazicht en controle gedaan van het watervoorzieningscircuit dat Gerard ontworpen en mede gemaakt had. Dit was wel telkens op verschillende locaties. We kregen een ongelooflijke inkijk in het bestaan, de privacy en de overlevingsproblematiek van mensen op plaatsen waar mogelijkheden op vooruitgang vrijwel nihil zijn en dan heb je er soms nog een zwaar gehandicapte zoon of dochter bij. Het enige antwoord dat je krijgt als je vraagt waarom ze daar toch wonen is "ik ben hier geboren"!
's Avonds om 18.30u kwamen we terug thuis en eindigde onze eerste werkdag samen, dit
uurschema zou de volgende dagen niet anders zijn!!
Het bezoek op donderdag in Terrabonna aan de zwaar mentaal en fysiek gehandicapte Bayron was een van de meest pakkende confrontaties voor ons. Een schamel bed, waar de inmiddels uit de kluiten gewassen Bayron binnen de kortste keren gaat doorheen trappen, staande tegen de open achterwand waar regen en wind vrij spel hebben, je houdt het niet voor mogelijk, voor ons was het mensonwaardig, de kippen hebben het bij ons veel beter.
We bezochten ook 2 kinderen uit het FANS-project (financiële ondersteuning om kinderen te laten studeren). Voor mij persoonlijk was dit bijzonder leuk omdat ik zelf de padre ben van Mario die we gingen bezoeken. De ontmoeting met de familie (vader, moeder, Mario met 3 broers en 2 zusjes) was hartelijk. Maar eerst moest er vanaf het dorpje waar Mario woont nog een bed geleverd worden aan een gehandicapt en erg ondervoed kindje boven op de berg in palo blanco, waar 4 families leven. De papa en Mario zelf fungeerden als gids. Het werd een bergwandeling van 3u!!!
De afspraak was gemaakt dat er 2 paarden zouden aanwezig zijn die zouden instaan voor het vervoer van het bed. Groot was onze verwondering toen er geen paarden te bespeuren waren op plaats en uur van afspraak. Gerard en Rina bleven doodkalm. Na even over en weer geloop en overleg bleek dat de 2 paarden met hun begeleiders de dag voordien de ganse dag hadden gewacht op de komst van het bed! Afspraken op zijn Nicaraguaans....
we worden elke dag een beetje wijzer! Dus maar naar boven gewandeld zonder bed en zonder paarden maar met de boodschap dat het bed beneden stond. De mensen van het dorpje zouden nu verder voor het vervoer instaan. Met weemoed en enig lood in de schoenen nam ik wat later afscheid van Mario en zijn familie.
Ondertussen zit ons Nicaraguaans avontuur er op. Het was een openbaring, ongelooflijk de
moeite.
Onze bewondering voor Rina en Gerard is alleen maar groter geworden. Ze denken en spreken Nicaraguaans!! Een betere tandem voor het dragen van een project als "Corazones Unidos" bestaat er gewoonweg niet.
Dr. Toon en alle fietsers-deelnemers aan het Monicareproject kunnen op hun beide oren slapen.
Bedankt Gerard en Rina en nog een gelukkige verjaardag aan Gerard want het is vandaag
toevallig 27 augustus.
Jan
 |
| Corazones Unidos para servirle!! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten