zaterdag 31 mei 2014

Landgenoten op bezoek



Op zondagmiddag arriveren Dr. Ceulemans en dochter Riet.
We bezoeken Selva Negra in Matagalpa, even ontspannen en de batterijen opladen om er morgen in te vliegen.
Dr. Ceulemans en Riet komen een week als vrijwilliger naar Nicaragua.  Ze houden raadpleging en bezoeken patiënten met epilepsie, zowel in Terrabona als in Darío.

We starten maandagmorgen in Terrabona. De hele dag door komen er patiënten.
Een drukte van belang, we voeren al vlug een systeem in met nummers om alles een beetje ordelijk te laten verlopen want zoals jullie al weten kunnen de mensen moeilijk hun beurt afwachten.
















Dinsdag rijden we naar Chagüite. We bezoeken het drinkbaar waterproject dat in zijn eindfase is en maken van de gelegenheid gebruik om hier ook vier patiëntjes te  bezoeken, zo moeten zij de lange trip naar Terrabona niet te maken.







Woensdag is het de beurt aan Darío. Hier heeft het Ministerie van Gezondheid (MINSA) goed zijn werk gedaan, er komen ook veel volwassenen en jongeren die door het MINSA gestuurd zijn. Ook donderdagmorgen werken we in Darío.
In totaal onderzoekt Dr. Ceulemans, in twee dagen, ongeveer 100 patiënten.
Woendagnamiddag leveren we "la camacuna"  oftewel het kinderbed bij Fernando in San José.
Fernando was zo enthousiast dat hij niet meer uit zijn bed te krijgen was! Moeder ook erg gelukkig omdat ze nu Fernando beter kan verzorgen omdat het bed op hoogte kan worden ingesteld. Nu nog aan de ruime kant maar wel een bed voor jaren..
De schrijnwerkers, Armando en Armando, vader en zoon hebben binnenkort nog een aantal bedden klaar.








Ook bezoeken we Felix Pedro in La Pita, Riet zelfs een stuk te paard.
Ook voor Felix Pedro is een aangepast bed, op hoogte in de maak.
Felix Pedro ligt de hele dag in bed en is altijd aangewezen op hulp van moeder.
Wanneer ze binnenkort het nieuwe bed in gebruik zullen nemen zal de jongen wat meer comfort hebben en moeder kan haar rug wat ontlasten omdat Felix Pedro dan gemakkelijker is te hanteren.






In San Agustin komen we Melvin tegen, hij heeft sinds een week een bril gekregen van Corazones Unidos.



Vrijdagmorgen bezoeken we Familias Especiales in Matagalpa. In de namiddag evaluatiegesprek met Dr. Toon.

Het was een drukke maar leerrijke week met een paar aangename sympathieke mensen.
Dr. Ceulemans en Riet zullen een van de volgende dagen hun verslag doorsturen.

Zondag gaan we op stap met de familie van Karla. Het is hun jaarlijkse familie uitstap, ze hebben met de hele familie het zwembad afgehuurd behorende bij een grote finca.
Gepakt en gezakt met eten en drank vertrekken we met de nodige ambiance.
Terplekke wordt er gebakken en gebraden, een duik in het zwembad zorgt voor verfrissing. 

Op maandag is het weer tijd om al de gegevens te verwerken van de afgelopen week.
Woensdag overleg met het CU team.
Met de aanbevelingen van Dr. Ceulemans kan Dr. Larios (de dokter, werkzaam bij Prosalud) contact opnemen met het Ministerie van Gezondheid en bespreken wat de mogelijkheden zijn voor de toekomst, zeker in verband met het tekort aan medicijnen wat regelmatig voorkomt.

Dinsdagmorgen hebben we overleg met Vision Mundial in Terrabona. Deze NGO kan misschien helpen met het transport voor de kinderen die kinesitherapie nodig hebben en veraf wonen.
Volgende week mogen we een lijst indienen van deze kinderen.
Gerard is voor Damiaanactie naar Los Calpules met Karla en Chico.

Woensdag, kantoordag met na de middag overleg met Eduardo.

Donderdagmorgen rijden Armando, Gerard en ik naar Los Pipitos.
Enkele kinderen welke volgens Dr Ceulemans een nieuwe EEG moeten laten maken, zijn van de partij, alsook een kind met gehoorproblemen.
Bij Los Pipitos kaarten we nogmaals het probleem aan van de gehoorapparaten, we hebben een lijst van zo'n 30 tal kinderen die wachten op een hoorapparaat. Op dit moment beschikt Los Pipitos helaas niet over de apparaten, we worden op de hoogte gebracht indien daar verandering in komt.

Gerard en Chico halen de rolstoel op van een  jongetje uit Sébaco.
De vervangstukken liggen al enkele weken te wachten op kantoor, geen tijd vrij om dit werk verder af te maken, maar daar komt vandaag verandering in.  Dankzij het geld van vrienden konden we deze rolstoel herstellen.






Zaterdagmorgen bestellen we een bord voor het drinkbaar water project, met de volgende tekst:

"AGUA ES VIDA"
Proyecto realizado con la solidaridad de la Clínica de Kortenberg Bélgica y con la mano de obra de la comunidad Chagüite.

We zijn vergezeld van Karla van Damiaanactie en Oskarina.
Oskarina en haar mama zijn genezen van Tuberculose, mama heeft een budgetje gekregen van de Damiaanactie en is hiermee een klein winkeltje kunnen beginnen in haar huis. Met het geld wat ze reeds verdiende is de dochter begonnen met het maken van allerhande juweeltjes, en de rest kan je wel raden.
We hebben haar meegenomen naar Matagalpa en dank zij centjes van vrienden hebben we wat materiaal voor haar kunnen kopen.
Ze kan nu volop aan de slag. Volgende week komen er mensen uit Lommel, wie weet kan ze al wat verkopen.
In de namiddag brengen we een bezoek aan de biologische vader van Armando en zondag doen we lekker niks.






Ondertussen zijn Gerard en Chico bezig met het uitzoeken en opvragen van offertes voor een project van de Damiaanactie "Techo Digno" ( waardig dak )
Zeer arme mensen die hun volledige Tuberculose behandeling hebben gevolgd kunnen beroep doen op dit project om een renovatie aan hun huisje te laten doen, mensen die in extreme armoede leven krijgen zelfs een nieuwe woning.
Maandag rijden Chico en Gerard naar San Dionisio.
Ze gaan er de situatie bestuderen om daarna te beginnen met de eerste woning type "Mini Falda", het nieuwe ontwerp voor Damiaanactie. Vandaag gaan ze de familie informeren.

Tussendoor zwoegt Gerard aan zijn professionele tekentafel in de keuken, en onder het wakend oog van Christus wordt het plan getekend.





Dinsdag hebben we verschillende afspraken in Terrabona.
We hebben gevraagd aan de dokter van Prosalud om de kleine Elisabeth uit Palo Blanco nog eens te checken.
Ze weegt nu ongeveer 6 kgr. en is gisteren vier jaar geworden.
De mama vraagt weer naar melkpoeder maar de dokter zegt dat melk alleen niet voldoende is. Het kind moet zes keer per dag eten, niet alleen melk maar vooral rijst met bonen en groenten. De familie heeft geen geld om groenten te telen.

We hebben een nieuwe afspraak met Vision Mundial.
We nemen Elisabeth mee naar de bespreking en vragen of Vision Mundial kan helpen, zij hebben een programma voor ondervoede kinderen tot een leeftijd van vier jaar.
Ze hebben geluk, Vision Mundial heeft ook een project  waarbij de mensen zaden kunnen bekomen, het project wordt opgevolgd en begeleid. Zo kunnen ze zelf hun eigen groenten telen. Morgen zijn er al vijf zakken met zaai- en plantgoed ter beschikking.
We gaan de moeder nog wat soya melk bezorgen voor Elisabeth. Ondertussen is er ook een bedje in de maak voor het meisje.

We hebben nog meer geluk. We overhandigen de lijst van de kinderen welke kiné nodig hebben aan VIsion Mundial. Zij gaan deze met hun databank vergelijken. Als dit gebeurd is moeten we de lijst aan het Minsa bezorgen. Vision Mundial belooft vanaf nu de transportkosten te betalen voor de kinderen welke veraf wonen.

Daarna is het de beurt om een bezoek te brengen aan het gemeentehuis.
We hebben al vaak geprobeerd om de leefomstandigheden van Bayron en zijn mama te verbeteren, helaas de andere familieleden wijken niet van hun stuk, er kan niets veranderd worden aan het schamele huisje bestaande uit stokken van suikerriet en wat plastiekfolie.
Ook de mama heeft eerder deze week een gesprek gehad met de burgemeester om een stukje grond te kunnen krijgen.
De burgemeester geeft ons een tip en stuurt ons naar iemand die grond wil verkopen. Aangezien dit niet in de begroting van dit jaar zit, stelt ze voor om, indien de koop doorgaat de grond in stukjes te betalen.
Wij bezoeken de verkoper en die is, na enige onderhandeling van Armando bereid om een stuk van 12 meter bij 15 meter te verkopen voor 10.000 Cordobas, een goeie deal, nu nog hopen dat de burgemeester nog een paar reservepotjes heeft zodat alles snel geregeld en beschreven kan worden.

Chico en Gerard hebben intussen de werken in Chagüite afgerond. Zij hebben de houten bekisting in de put verwijderd en de kraan opengedraaid. Tot algemene tevredenheid van de bewoners natuurlijk. Dit geeft wel een speciaal gevoel vanbinnen.
Er werd een bord geplaatst met dank aan de mensen van Kortenberg en de lokale bevolking van Chagüite.
Een officiële inhuldiging door Dr. Toon volgt op 11 juni.




Vrijdag, moederkesdag, we zijn vrij!
Moederkesdag wordt heel intensief gevierd in Nicaragua. Al meer dan een week zag je iedereen druk in de weer met versieringen en borden maken voor de grote dag.
Zelfs in het gemeentehuis werd er flink geplakt en geknipt, en allemaal onder werktijd .....
Vaderkesdag hebben ze hier niet, de macho's hebben minder geluk!

Vrijdagavond valt er eindelijk voor de tweede keer regen, een verademing!
Onmiddellijk daarna worden we overvallen door een horde vliegende mieren, zo groot als bosmieren, gelukkig steken ze niet maar raken verstrikt in onze haarbos.

Vandaag, moeten we eindelijk de blog afkrijgen, daarna gaan we spullen kopen voor het nieuwe huis in San Dionisio.
Nog inkopen doen voor de mensen van Lommel, zij komen ons vanaf morgenavond een week vergezellen.

Ook de maand mei zit er ook al weer op, de tijd vliegt.
We lezen dat er 25 inschrijvingen zijn voor MoNiCare, het mountainbike evenement in november, proficiat, nog genoeg werk aan de winkel!




zaterdag 10 mei 2014

Komen eten



Weer een maand afgesloten, de tijd vliegt. Ondertussen hebben we in Managua ons visum kunnen verlengen, en met een aanbevelingsbrief van de burgemeester van Terrabona zijn we vanaf nu ingeschreven als vrijwilliger in plaats van als toerist. Op de imigratiedienst begonnen ze stilaan te twijfelen, wie blijft zolang op vakantie in Nicaragua? Er werd ons negentig dagen beloofd, als we de stempel nakijken zien we dat we zestig dagen krijgen, het maakt niet veel uit, we moeten toch nog twee keer verlengen.

Op 27 april zijn we uitgenodigd in Managua.  Het is feest voor het hele team van Fundacion Damian, ze vieren hun vijftig jarig bestaan. Ook het Minsa is vertegenwoordigd.
We krijgen een voorstelling van het project, samen met de film welke vorig jaar in België werd vertoond. De kleine Yorlaine, een ex berglepra patiënte, is ook aanwezig.  Er volgen interessante getuigenissen van ex tuberculoze- en berglepra patiënten die elk hun eigen verhaal vertellen.
Een fijne dag afgerond met een etentje.

Het drinkbaar water project in Chagüite Grande krijgt hoe langer hoe meer vorm. De lokale mensen helpen goed, ze hebben het net iets rustiger voor het regenseizoen want dan begint het werk op het veld. De eerste water aftappunten worden geplaatst.











OUD

NIEUW




Op de binnenkoer van Prosalud wordt de aansluiting voor de watertank voorbereid.
De tank wordt daarna naar Chagüite getransporteerd.








Ondertussen hebben de dorpelingen honderden meters gleuven gegraven in de harde rotsbodem. De leidingen komen nu ondergronds liggen zodat ze minder kwetsbaar zijn dan voorheen.




We maken een voorbereiding voor het platform van de PVC tank waarna deze wordt geplaatst. De mensen sleuren met zand en grind over een afstand van honderden meters.













De oudste bewoner van het dorp mag symbolisch de waterkraan opendraaien.
De eerste 2.500 liter bronwater loopt in de nieuwe tank.
Het volgende werk is het deksel van de oude waterput wegnemen. Het zware deksel wordt met man en macht, maar ook met een dosis gezond verstand met behulp van boomstammen weggerold, een eeuwenoude techniek komt hier nog eens van pas. Met behulp van een eenvoudig rekensommetje spreken we al gauw over een gewicht van 2300 Kg dat moet worden verplaatst.   






Nu komt de binnenkant van de oude waterput tevoorschijn, de vloer wordt opgebroken en moet evenals de wanden vervangen worden door nieuwe beton.  Om de mensen niet zonder water te zetten voorzien we een "bypass" zodat het bronwater via deze leiding naar beneden kan lopen. Tijdens de werken zetten we immers de waterput een tijd buiten gebruik.





Het voorbereiden van de bewapening wordt weer uitgevoerd door de lokale mensen. We laten hen zoveel mogelijk zelf doen, op deze manier voelen ze zich nog meer betrokken bij het project. Nadat we hen een paar technieken demonstreren gaan ze meteen aan de slag.







Volgende week worden de werken verdergezet. Intussen is het hier ook 1 mei met een lang weekend, tijd om er weer even tussenuit te trekken.

We overnachten twee nachten in Chinandega, de streek van het suikerriet van waaruit we de eerste dag naar de Golf van Fonseca rijden, richting Hondurese grens. In de hele Pacifische kust waren afgelopen week hoge vloedgolven wat gewoon is voor de tijd van het jaar. Toch waren ze dit jaar extra hoog, wat voor heel wat overstromingen zorgde.  Vele mensen die aan de kust  wonen moesten hun schamele hutten in de steek laten.
De enige bron van inkomsten hier is de visvangst en daarom wonen de vissers liefst zo kort mogelijk bij de zee.
Onderweg  bezoeken we Jiquitillo, één stofwolk, het is kurkdroog, als ze hier geen stoflongen krijgen weet ik het niet meer. De armoede valt ook hier weer op. Vele wonen in schamele plastieken huisjes.  De meeste daken zijn van palmbladeren, vaak tot bijna op de grond, het is wel een ideale beschutting tegen de hitte, het is 37 graden.  Er is geen toerist te bekennen. Met paard en kar wordt drinkbaar water aangevoerd. Ossenwagens worden ingezet om spullen te vervoeren.








De volgende dag bezoeken we El Realejo, hier was ooit een belangrijke haven, welke daarna werd overgebracht naar Corinto. Wat er overblijft is een modderpoel welke bij eb nog net bevaarbaar is. In de mangroven zoeken kinderen naar conchas, een zeevrucht met zwarte schelp welke je rauw kan eten. Ze worden vanonder de modder gehaald.



We rijden naar Paso Caballo een dorpje met een klein strandje, weinig animo maar wel veel muggen!
Op naar Corinto, de belangrijkste haven van Nicaragua. Van hieruit wordt koffie, rijst, zout, suiker over de hele wereld verscheept. Ook de grote cruise schepen meren hier aan. We krijgen geen toestemming om het havencomplex te bezoeken.  Alles wordt super bewaakt, geen foto's maken is de boodschap.  De haven schept gelukkig veel werkgelegenheid en vermits hier nog bijna alles met de hand moet gebeuren kunnen nogal wat mensen aan de slag.
Iets verderop gaan we eten bij de Peruaan, een gezellig restaurantje aan de zee en daarna op het gemak weer naar huis.


Het is heet in Darío, de locals puffen en klagen, kan je raden wat wij meemaken.
Gerard sluipt tegenwoordig  's nachts rond, na wat gezucht en geklaag verdwijnt hij en zoekt de keuken op, met de ventilator boven zijn hoofd en na de kussens van de bank op de grond te hebben gedeponeerdeerd, denkt hij het gevonden te hebben. Als het na een tijdje nog niet lukt om in dromenland te geraken sluipt hij verder op zoek naar lege kamers waar hij denkt dat het beter is.
De sukkelaar, tegen de morgen verschijnt hij dan weer terug in ons bed, waar het nog altijd warm is, maar waar de muggen hem tenminste niet opvreten, maar ...voor de rest vindt hij Nicaragua wel leuk!

Zondag wordt een rustige dag.
We probeerden de foto's op de blog te plaatsen, helaas de techniek liet ons weer in de steek, op naar volgende week.

Ondertussen ploeteren de mannen verder aan het waterproject.
Er wordt een nieuwe vloer in de put gegoten, de bekisting van de wanden wordt geplaatst. Chico is maar wat content met zijn nieuwe winkelhaak die we voor hem hebben laten maken. De wanden worden gestort.










Boven de pvc tank wordt een dak gemaakt, bescherming tegen de zon.







Ik concentreer ik me om de lijst op te maken van alle kinderen met epilepsie en/of neurologische problemen.
Volgende week komt Dr. Ceulemans uit België. Hij komt speciaal naar Terrabona om daar kinderen te onderzoeken. Een eventuele aanpassing van de medicatie kan soms een heel verschil maken in de kwaliteit van leven. Ook in Darío wordt een lijst opgemaakt van kinderen met dezelfde problemen. De volwassenen mogen ook uitgenodigd worden, hiervoor hebben we een lijst nodig van het Minsa, helaas voor deze mensen, er is weinig interesse vanwege de Overheid.

We bezoeken alle families en nodigen hun uit, volgende week maandag voor de kinderen van Terrabona, en woensdag voor de kinderen van Darío. Onderweg passeren we een moeder met haar drie kinderen, ze telen koffieplantjes  om ze daarna te verkopen. Ook hier weer een alleenstaande moeder welke tracht te overleven.





We wippen nog even binnen bij Eduardo. We hebben onlangs fiches gemaakt voor kinderen met taalproblemen, en we hebben geluk hij is net aan het oefenen met een patiëntje.




's Avonds leggen Chico en Gerard de laatste hand aan een speeltje voor de kiné in Terrabona.





Woensdag hebben we een vergadering met de Padres de Familias van Darío welke een samenwerkingsverband met Los Pipitos hebben. Terwijl Los Pipitos, het Nationaal Instituut voor gehandicapten elk jaar miljoenen Cordobas ophaalt door middel van een grote loterij, ontvangt men in Darío weinig of geen hulp.
We vragen de Padres de Familias om een lijst van de gehandicapten van Darío op te maken, met daarbij de prioriteiten, om een idee te krijgen over hoeveel kinderen het gaat. Einde mei zou de lijst klaar zijn en kan Dr. Toon deze gegevens bespreken met de werkgroep CU in België.

Op vrijdag ga ik mee naar Chaguite Grande met Chico en Gerard. De mannen ronden vandaag de werken voorlopig af. Het deksel wordt vandaag gemaakt, nu nog een paar weken geduld zodat de beton volledig is uitgehard en de waterdruk kan verdragen. De bekisting moet dan nog worden verwijderd en de tank kan vollopen.












Gedurende de werken mochten Chico en Gerard al die tijd 's middag eten bij een vrouwtje. We hebben nu inkopen gedaan, rijst, groenten en biefstuk.
De afspraak is dat ik ga helpen koken.
Nadat het kreupelhout wordt aangestoken wordt tot mijn grote verbazing de biefstuk eerst gekookt.
We maken de groenten schoon en deze worden gewassen in de kom waar net de kinderen hun handen in hebben gewassen en waar ook de afwas in gebeurt. Ondertussen worden de gesneden groenten onderzocht en betast door een kleinkind van de familie.
De kat krijgt regelmatig een mep als ze op de hoek van het aanrecht even willen snuffelen aan de biefstuk. Ook het varken wordt op tijd naar buiten gestuurd, gelukkig.
Afvalwater loopt in een kom onder het houten samengeknutselde aanrecht en wordt vanuit de deuropening naar buiten gemieterd. Ondertussen wordt er ook flink met de bezem rondgezwierd, we hadden niet verteld welke dag ik ging komen....:-)

Na afkoeling van de biefstuk wordt deze in kleine stukjes gesneden en met een steen bewerkt om het vlees zacht te maken!? De groenten, chaote, rode bietjes, wortelen en aardappelen worden gekookt in het huisje, terwijl de rijst bij de buren wordt gekookt, te weinig plaats op het vuur.
Rond elf uur is alles klaar en gaan we de mannen opzoeken om te "Komen eten"
En het is lekker, echt lekker. Ik bewonder de mensen dat ze met hun schamele keukenmateriaal toch een heerlijk gerecht kunnen bereiden. We krijgen een plaats achter het huisje, op een klein terrasje in de koelte. Ondertussen eet moeder met de kinderen in het huis.
Daarna nemen de  twee oudste meisjes buiten een douche en vertrekken naar de school.






We ruimen alles op, dit wil zeggen alles afwassen met koud water, wat we ondertussen wel gewoon zijn en keuvelen nog wat na. Ze zijn heel nieuwsgierig naar de manier van leven, het, eten, het koken, het onderwijs, het klimaat van bij ons.
Conclusie, wat leven we toch hygiënisch in België, geen wonder dat we nergens tegen kunnen!
Ik ben heel blij dit eens mee te mogen maken!
Ik mag nog een keer terugkomen, maar dan moet ik een Belgisch gerecht bereiden

En dan is het tijd voor een heerlijke douche.
Ik had me in de week al afgevraagd waarom de handdoeken zo stonken. Ik dacht al dat de afvoer van de douche rook, maar OK daar leer je mee leven.
Bij thuiskomst echter, was de poetsvrouw ook lichtjes in paniek, wat stinkt dat water!

Tijd voor onze twee speurneuzen om op onderzoek te gaan. Wat bleek, het deksel van de  watertank was verdwenen en blijkbaar had (een hele tijd geleden zo te zien) een grote papegaai zijn dorst willen lessen, wat hem noodlottig is geworden en dat hebben we geroken, erger nog Chico de brave man, heeft dagen van het water gedronken, en heel af en toe heb ik er mijn tanden wel eens mee gepoetst.
Je mag hier niet vloeken, maar disculpe,  er is er mij toen toch eentje ontglipt.
Intussen staat er een nieuwe tank op het dak, deze keer met deksel !