OPNIEUW "MUCHAS EXPERIENCIAS"

Dag beste lezers en geïnteresseerden voor ons project!

Ik krijg de eer om het verslagje te schrijven van de ervaringen van afgelopen week.

"Wie ik ben?",vroegen sommigen zich reeds af na het lezen van vorig verslag..

Ik ben Anne, zus van Toon Bongaerts en lid van de werkgroep CU in België.

Vnl. hier in Nicaragua om even samen met Rina en Gerard mee te werken aan de ontwikkeling van het project, en dit vooral door mee op pad te gaan om aan den lijve te ondervinden hoe het leven van mensen met een handicap in deze zeer complexe Nicaraguaanse context is. Zo kan ik, eens terug thuis, vanuit een persoonlijke beleving realistischer hierover denken en spreken!

Ik vind het moeilijk om nu in enkele bewoordingen al mijn be-levingen te omschrijven: zovele impressies, zovele dagelijkse verrassingen en ontdekkingen...soms teveel om te verwerken!

De huisbezoeken op maandag en dinsdag met de moto waren wel het meest spectaculair en beklijvend (amai, het zijn geenszins plezierreisjes die je maakt..echt wel corvee als passagier op een hotsendebotsende moto op slingerende met keien bezaaide bergwegjes..). De "visitas" waren allen weer erg verschillend en uniek. Ik noem er slechts enkelen die me zijn bijgebleven:

Bezoek in Montaña Grande aan Merory Judith, kindje van 15 maanden (zie foto in hangmat). Is motorisch en mentaal achter. Als we melden dat er heel binnenkort een kinesist (we hebben hem vorige week geëngageerd voor het project) zal langskomen, is mama erg ontroerd. Zelf kan ze geen vervoer betalen...dus zullen wij dit alvast doen in de toekomst. Ook een aangepast bedje zou hier welkom zijn.

Bezoek in La Pita aan Felix, die fysiek erg misvormd is en daardoor continu op een lage vuile matras zit (sporadisch in een niet aangepaste rolstoel). Zeer arme en al wat oudere ouders. Een bed op tafelhoogte zou ook hier een wereld van verschil zijn.

Bezoek aan de familie van Mario in El Balsamo. Een heel warm gezin. Mario heeft erg misvormde voeten en gaat in kapotte rubberlaarzen naar school. Is een exelente leerling. Een operatie is nodig om erger te voorkomen.

Heel andere ervaringen de volgende dagen waren de bezoeken aan 2 scholen: Santa Ana in Dario (zusters) waar o.a. doofstomme kinderen les volgen en er in internaatsverband verblijven en Escuela Cristal in Esteli, een schooltje waar zeer ervaringsgericht inclusief onderwijs gegeven wordt!

Ook het dagcentrum Los Pipitos in Esteli is voor de Nicaraguaanse context een toonvoorbeeld.

In Trinidad bezoeken we een werkplaats waar protheses worden gemaakt, we hebben in het programma 2 personen die dringend aan een nieuwe prothese toe zijn.

Net als het Centrum Familias Especiales in Matagalpa, opgericht en gesteund door niet minder dan de zusters van Notre Dame de Namur! Ze betrekken de familie heel nauw in hun werking binnen een multidisciplinair team van (para)medici.

Hier kan je ook terecht voor herstellingen en aanpassingen van rolstoelen.

Een schril contrast met de rest van het land waar dergelijke initiatieven voor zover we weten dus niet bestaan. Je hebt dan maar het geluk (zoals Rina zegt) dat je als kind met een handicap in de buurt van zo´n centrum geboren wordt.

Ook is het frappant dat deze initiatieven toch wel weer afhankelijk zijn van externe steun of eigen fondsenwerving en dat de overheid niets doet!

Ik sloot deze 14daagse af met een evaluatievergadering met het team van Prosalud. We hebben krijtlijnen uitgezet voor de volgende tijd, mede in functie van de financiële mogelijkheden.

Heel wat te doen...,heel wat mogelijkheden maar zoals Armando laatst nog maar eens opnieuw kernachtig zei : paso por paso, lento pero fuerte!

Ik neem mee : veel warmte (letterlijk en figuurlijk); veel solidariteit; koestering van ´echte´ontmoetingen en het belang van presentie (troost,geduld en warme aandacht)!

Anne, samen met Rina en Gerard.

Escuela Cristal

Los Pipitos Esteli

...met werkplaatsen

...tuinproject Los Pipitos

Prothese werkplaats Trinidad

Felix, kandidaat voor een aangepast bed

Judith, doofstom, droomt van een naaimachine!!

Mario wacht op een operatie

Anne is op bezoek

Onderweg naar Las Joyas krijgen we de vraag om te helpen bij een oude waterput.

Na de orkaan Mitch kwamen vele NGO ' s helpen met het installeren van waterputten en pompen, helaas blijken deze niet altijd over voldoende water te beschikken.

De oude waterput welke destijds werd dichtgemaakt wil men nu restaureren omdat hier voldoende drinkwater voor 12 families beschikbaar is.  Vroeger diende deze put voor het hele dorp. Na een reünie met de 12 families willen we deze mensen wel verder helpen met de aankoop van materiaal, het werk doen ze zelf. Deze waterput kunnen we financieren met het geld van Toeristen zonder vakantie.

We passeren een familiebakkerijtje, waar moeder met drie dochters broodjes bakken voor de hele familie.

Sinds maandag hebben we versterking. Een kersverse Anne komt ons team vervoegen. Ze gaat samen met ons  14 dagen de verschillende comunidades bezoeken om de noden van de families en de gehandicapte kinderen met eigen ogen te bekijken.

De eerste dag gaan we het bed afleveren bij Geaconda in Cuajiniquil.

Met een goed gevoel en een dankjewel verlaten we het dorp, project 1 is afgerond.

We bezoeken samen de rampla bij Ramon. Moeder is zo gelukkig dat ze al meteen een bloemen-kruidentuintje heeft aangelegd langs de nieuwe WC route.

We bezoeken Bayron, en bekijken nog maar eens de erbarmelijke toestand van het huisje van de familie.

Bayron is ijzersterk, ook al is het bed gebarricadeerd, staat het met een paar schokken in het midden van de kamer.  En hoe denk je dat het er hier uitziet als het gaat regenen?

Een bezoek aan Los Pipitos in Darío brengt enige duidelijkheid over hoe ze hier samen met de ouders en een fysiotherapeut werken met de gehandicapte kindjes.

De toestellen zijn zeer primitief maar hebben hetzelfde doel voor ogen als bij ons.

Er wordt flink geoefend met de kindjes.

Ondertussen krijgen andere ouders in hetzelfde lokaal uitleg over het menselijk lichaam en het brein.

Las Palomas, een bezoek aan twee broertjes met mentale achterstand.

De woning, een kleine schuur, midden in het veld. Vader hoedt de koeien, heeft al een hele tijd geen salaris meer ontvangen.

We hebben deze week een afspraak in het schooltje van San Agustin,hoog in de bergen. Nadat de kinderen van de lagere school hun eten hebben gekregen, betaald door de regering, en bereid door enkele moeders, kunnen we aan onze activiteit beginnen. Doel: educatie aan ouders via ergo en spelactiviteiten met hun kinderen die ze thuis ook kunnen doen.

10 van de 12 kinderen, vooral met visuele problemen doen mee met kleuren, knippen, spelletjes. We krijgen hulp van verschillende leerkrachten, het is echter de bedoeling dat ook jongeren zonder werk als vrijwilligers gaan participeren.

Na enige aarzeling en een leuk liedje van Anne durven ze stilaan meer mee te doen.

Het is de eerste keer dat zoiets voor deze kinderen wordt georganiseerd en na het vragen van de bevindingen aan ouders en leerkrachten blijkt toch wel dat iedereen heeft genoten.

Onderweg in Payacuca passeren we een familie met drie gehandicapte zonen, ook hier is de toestand schrijnend.

Vandaag vrijdag passeren we nog even langs het Minsa (Ministerie van Salud)

We stellen Anne voor aan de Directie.

Vrijdagavond, we maken plannen voor het weekend, we moeten ervan profiteren nu we een jeep ter beschikking hebben.

Waarschijnlijk wordt het een bezoek aan  Selva Negra, een natuurgebied op enkele uren hier vandaan. Voor mij (Anne) zijn het reeds 5 indrukwekkende en beklijvende dagen geweest. Opnieuw stel ik vast dat je maar kan 'spreken over' als je complete onderdompeling en inleving hebt ervaren in deze Nicaraguaanse context! En met Rina en Gerard als ervaringsdeskundigen erbij is dit een heerlijke luxe!

Anne, Gerard en Rina