Komen eten

Weer een maand afgesloten, de tijd vliegt. Ondertussen hebben we in Managua ons visum kunnen verlengen, en met een aanbevelingsbrief van de burgemeester van Terrabona zijn we vanaf nu ingeschreven als vrijwilliger in plaats van als toerist. Op de imigratiedienst begonnen ze stilaan te twijfelen, wie blijft zolang op vakantie in Nicaragua? Er werd ons negentig dagen beloofd, als we de stempel nakijken zien we dat we zestig dagen krijgen, het maakt niet veel uit, we moeten toch nog twee keer verlengen.

Op 27 april zijn we uitgenodigd in Managua.  Het is feest voor het hele team van Fundacion Damian, ze vieren hun vijftig jarig bestaan. Ook het Minsa is vertegenwoordigd.

We krijgen een voorstelling van het project, samen met de film welke vorig jaar in België werd vertoond. De kleine Yorlaine, een ex berglepra patiënte, is ook aanwezig.  Er volgen interessante getuigenissen van ex tuberculoze- en berglepra patiënten die elk hun eigen verhaal vertellen.

Een fijne dag afgerond met een etentje.

Het drinkbaar water project in Chagüite Grande krijgt hoe langer hoe meer vorm. De lokale mensen helpen goed, ze hebben het net iets rustiger voor het regenseizoen want dan begint het werk op het veld. De eerste water aftappunten worden geplaatst.

OUD

NIEUW

Op de binnenkoer van Prosalud wordt de aansluiting voor de watertank voorbereid.

De tank wordt daarna naar Chagüite getransporteerd.

Ondertussen hebben de dorpelingen honderden meters gleuven gegraven in de harde rotsbodem. De leidingen komen nu ondergronds liggen zodat ze minder kwetsbaar zijn dan voorheen.

We maken een voorbereiding voor het platform van de PVC tank waarna deze wordt geplaatst. De mensen sleuren met zand en grind over een afstand van honderden meters.

De oudste bewoner van het dorp mag symbolisch de waterkraan opendraaien.

De eerste 2.500 liter bronwater loopt in de nieuwe tank.

Het volgende werk is het deksel van de oude waterput wegnemen. Het zware deksel wordt met man en macht, maar ook met een dosis gezond verstand met behulp van boomstammen weggerold, een eeuwenoude techniek komt hier nog eens van pas. Met behulp van een eenvoudig rekensommetje spreken we al gauw over een gewicht van 2300 Kg dat moet worden verplaatst.   

Nu komt de binnenkant van de oude waterput tevoorschijn, de vloer wordt opgebroken en moet evenals de wanden vervangen worden door nieuwe beton.  Om de mensen niet zonder water te zetten voorzien we een "bypass" zodat het bronwater via deze leiding naar beneden kan lopen. Tijdens de werken zetten we immers de waterput een tijd buiten gebruik.

Het voorbereiden van de bewapening wordt weer uitgevoerd door de lokale mensen. We laten hen zoveel mogelijk zelf doen, op deze manier voelen ze zich nog meer betrokken bij het project. Nadat we hen een paar technieken demonstreren gaan ze meteen aan de slag.

Volgende week worden de werken verdergezet. Intussen is het hier ook 1 mei met een lang weekend, tijd om er weer even tussenuit te trekken.

We overnachten twee nachten in Chinandega, de streek van het suikerriet van waaruit we de eerste dag naar de Golf van Fonseca rijden, richting Hondurese grens. In de hele Pacifische kust waren afgelopen week hoge vloedgolven wat gewoon is voor de tijd van het jaar. Toch waren ze dit jaar extra hoog, wat voor heel wat overstromingen zorgde.  Vele mensen die aan de kust  wonen moesten hun schamele hutten in de steek laten.

De enige bron van inkomsten hier is de visvangst en daarom wonen de vissers liefst zo kort mogelijk bij de zee.

Onderweg  bezoeken we Jiquitillo, één stofwolk, het is kurkdroog, als ze hier geen stoflongen krijgen weet ik het niet meer. De armoede valt ook hier weer op. Vele wonen in schamele plastieken huisjes.  De meeste daken zijn van palmbladeren, vaak tot bijna op de grond, het is wel een ideale beschutting tegen de hitte, het is 37 graden.  Er is geen toerist te bekennen. Met paard en kar wordt drinkbaar water aangevoerd. Ossenwagens worden ingezet om spullen te vervoeren.

De volgende dag bezoeken we El Realejo, hier was ooit een belangrijke haven, welke daarna werd overgebracht naar Corinto. Wat er overblijft is een modderpoel welke bij eb nog net bevaarbaar is. In de mangroven zoeken kinderen naar conchas, een zeevrucht met zwarte schelp welke je rauw kan eten. Ze worden vanonder de modder gehaald.

We rijden naar Paso Caballo een dorpje met een klein strandje, weinig animo maar wel veel muggen!

Op naar Corinto, de belangrijkste haven van Nicaragua. Van hieruit wordt koffie, rijst, zout, suiker over de hele wereld verscheept. Ook de grote cruise schepen meren hier aan. We krijgen geen toestemming om het havencomplex te bezoeken.  Alles wordt super bewaakt, geen foto's maken is de boodschap.  De haven schept gelukkig veel werkgelegenheid en vermits hier nog bijna alles met de hand moet gebeuren kunnen nogal wat mensen aan de slag.

Iets verderop gaan we eten bij de Peruaan, een gezellig restaurantje aan de zee en daarna op het gemak weer naar huis.

Het is heet in Darío, de locals puffen en klagen, kan je raden wat wij meemaken.

Gerard sluipt tegenwoordig  's nachts rond, na wat gezucht en geklaag verdwijnt hij en zoekt de keuken op, met de ventilator boven zijn hoofd en na de kussens van de bank op de grond te hebben gedeponeerdeerd, denkt hij het gevonden te hebben. Als het na een tijdje nog niet lukt om in dromenland te geraken sluipt hij verder op zoek naar lege kamers waar hij denkt dat het beter is.

De sukkelaar, tegen de morgen verschijnt hij dan weer terug in ons bed, waar het nog altijd warm is, maar waar de muggen hem tenminste niet opvreten, maar ...voor de rest vindt hij Nicaragua wel leuk!

Zondag wordt een rustige dag.

We probeerden de foto's op de blog te plaatsen, helaas de techniek liet ons weer in de steek, op naar volgende week.

Ondertussen ploeteren de mannen verder aan het waterproject.

Er wordt een nieuwe vloer in de put gegoten, de bekisting van de wanden wordt geplaatst. Chico is maar wat content met zijn nieuwe winkelhaak die we voor hem hebben laten maken. De wanden worden gestort.

Boven de pvc tank wordt een dak gemaakt, bescherming tegen de zon.

Ik concentreer ik me om de lijst op te maken van alle kinderen met epilepsie en/of neurologische problemen.

Volgende week komt Dr. Ceulemans uit België. Hij komt speciaal naar Terrabona om daar kinderen te onderzoeken. Een eventuele aanpassing van de medicatie kan soms een heel verschil maken in de kwaliteit van leven. Ook in Darío wordt een lijst opgemaakt van kinderen met dezelfde problemen. De volwassenen mogen ook uitgenodigd worden, hiervoor hebben we een lijst nodig van het Minsa, helaas voor deze mensen, er is weinig interesse vanwege de Overheid.

We bezoeken alle families en nodigen hun uit, volgende week maandag voor de kinderen van Terrabona, en woensdag voor de kinderen van Darío. Onderweg passeren we een moeder met haar drie kinderen, ze telen koffieplantjes  om ze daarna te verkopen. Ook hier weer een alleenstaande moeder welke tracht te overleven.

We wippen nog even binnen bij Eduardo. We hebben onlangs fiches gemaakt voor kinderen met taalproblemen, en we hebben geluk hij is net aan het oefenen met een patiëntje.

's Avonds leggen Chico en Gerard de laatste hand aan een speeltje voor de kiné in Terrabona.

Woensdag hebben we een vergadering met de Padres de Familias van Darío welke een samenwerkingsverband met Los Pipitos hebben. Terwijl Los Pipitos, het Nationaal Instituut voor gehandicapten elk jaar miljoenen Cordobas ophaalt door middel van een grote loterij, ontvangt men in Darío weinig of geen hulp.

We vragen de Padres de Familias om een lijst van de gehandicapten van Darío op te maken, met daarbij de prioriteiten, om een idee te krijgen over hoeveel kinderen het gaat. Einde mei zou de lijst klaar zijn en kan Dr. Toon deze gegevens bespreken met de werkgroep CU in België.

Op vrijdag ga ik mee naar Chaguite Grande met Chico en Gerard. De mannen ronden vandaag de werken voorlopig af. Het deksel wordt vandaag gemaakt, nu nog een paar weken geduld zodat de beton volledig is uitgehard en de waterdruk kan verdragen. De bekisting moet dan nog worden verwijderd en de tank kan vollopen.

Gedurende de werken mochten Chico en Gerard al die tijd 's middag eten bij een vrouwtje. We hebben nu inkopen gedaan, rijst, groenten en biefstuk.

De afspraak is dat ik ga helpen koken.

Nadat het kreupelhout wordt aangestoken wordt tot mijn grote verbazing de biefstuk eerst gekookt.

We maken de groenten schoon en deze worden gewassen in de kom waar net de kinderen hun handen in hebben gewassen en waar ook de afwas in gebeurt. Ondertussen worden de gesneden groenten onderzocht en betast door een kleinkind van de familie.

De kat krijgt regelmatig een mep als ze op de hoek van het aanrecht even willen snuffelen aan de biefstuk. Ook het varken wordt op tijd naar buiten gestuurd, gelukkig.

Afvalwater loopt in een kom onder het houten samengeknutselde aanrecht en wordt vanuit de deuropening naar buiten gemieterd. Ondertussen wordt er ook flink met de bezem rondgezwierd, we hadden niet verteld welke dag ik ging komen....:-)

Na afkoeling van de biefstuk wordt deze in kleine stukjes gesneden en met een steen bewerkt om het vlees zacht te maken!? De groenten, chaote, rode bietjes, wortelen en aardappelen worden gekookt in het huisje, terwijl de rijst bij de buren wordt gekookt, te weinig plaats op het vuur.

Rond elf uur is alles klaar en gaan we de mannen opzoeken om te "Komen eten"

En het is lekker, echt lekker. Ik bewonder de mensen dat ze met hun schamele keukenmateriaal toch een heerlijk gerecht kunnen bereiden. We krijgen een plaats achter het huisje, op een klein terrasje in de koelte. Ondertussen eet moeder met de kinderen in het huis.

Daarna nemen de  twee oudste meisjes buiten een douche en vertrekken naar de school.

We ruimen alles op, dit wil zeggen alles afwassen met koud water, wat we ondertussen wel gewoon zijn en keuvelen nog wat na. Ze zijn heel nieuwsgierig naar de manier van leven, het, eten, het koken, het onderwijs, het klimaat van bij ons.

Conclusie, wat leven we toch hygiënisch in België, geen wonder dat we nergens tegen kunnen!

Ik ben heel blij dit eens mee te mogen maken!

Ik mag nog een keer terugkomen, maar dan moet ik een Belgisch gerecht bereiden

En dan is het tijd voor een heerlijke douche.

Ik had me in de week al afgevraagd waarom de handdoeken zo stonken. Ik dacht al dat de afvoer van de douche rook, maar OK daar leer je mee leven.

Bij thuiskomst echter, was de poetsvrouw ook lichtjes in paniek, wat stinkt dat water!

Tijd voor onze twee speurneuzen om op onderzoek te gaan. Wat bleek, het deksel van de  watertank was verdwenen en blijkbaar had (een hele tijd geleden zo te zien) een grote papegaai zijn dorst willen lessen, wat hem noodlottig is geworden en dat hebben we geroken, erger nog Chico de brave man, heeft dagen van het water gedronken, en heel af en toe heb ik er mijn tanden wel eens mee gepoetst.

Je mag hier niet vloeken, maar disculpe,  er is er mij toen toch eentje ontglipt.

Intussen staat er een nieuwe tank op het dak, deze keer met deksel !