La Esperanza

Darío, 25 februari 2014

Na drie dagen serieus werken op kantoor krijgen we langzaam weer zicht op de situatie en proberen we de achterstand van de laatste vier maanden weg te werken.

Gerard gaat met Carla op pad voor de Damiaanactie.
De wagen volgeladen met zinken dakplaten en houten balken om het huis van enkele TBC patiënten te voorzien van een nieuw dak. Het materiaal krijgen ze, het werk doen de families zelf.
Nadat de eigenaar van de winkel Gerard verzekerd had dat de platen echt niet gingen schuiven en de hele vracht echt niet op de grond zou vallen,  want de brave man had het al zoveel keer gedaan en wist echt wel beter. OK dan, op weg naar "La Esperanza", een afgelegen bergdorpje.
"De goede hoop" zorgde niet voor een goede afloop, want na een paar diepe gaten, hup daar ging de vracht, en de laadklep was meteen ook een stukje lager, wel beter zicht bij het achteruit rijden!









Zaterdag en zondag hebben we veel overleg met Dr Toon hier in Darío over nieuwe toekomstplannen van de organisatie.

Op maandag en dinsdag weer kantoorwerk, we zijn er nog niet!
Op woensdag trekken Armando en ik de bergen in, we bezoeken diverse families en verzamelen ontbrekende documenten.
Voor 's anderendaags is de trip naar het ziekenhuis in Matagalpa gepland, helaas de ambulance heeft geen zin om te starten. 's avonds duwen, 's morgens om vijf uur duwen, om zes uur in Terrabona duwen om voor de laatste keer te duwen in Matagalpa bij het ziekenhuis.
Toen was de maat voor Gerard vol, iedereen opzij, direct naar de garage voor een nieuwe batterij.

We vergaderen met Don Angel over de uitbreiding van de kiné ruimte, er moet een deur worden uitgekapt.
Hier moet de Raad van Bestuur over beslissen en we moeten een schriftelijk verzoek indienen.
We bezoeken het gemeentehuis met de vraag of ze ons kunnen helpen met de kopies van de ontbrekende geboorteaktes, dat kan, ook hier weer eerst een officiële brief opstellen.
Dit zou ons een hoop werk en rondrijden kunnen besparen.

Op vrijdag blijft Gerard op kantoor, hij houdt zich bezig met de lijsten voor het gemeentehuis.
Armando en ik gaan weer de campo in, we nodigen al verschillende mensen uit om het oudercommitee te vormen, eind volgende week.

Oef, het is  weekend. We gaan met een schooljuf hier uit de buurt op pad, ze geeft les in een schooltje bij het Lago de Moyoa.
Dagelijks vertrekt ze om vier uur met de bus. Na ongeveer driekwart uur stapt ze uit om vervolgens zes km te lopen over een verlaten weg met veel rotsblokken en stenen. Rond half drie in de namiddag keert ze terug naar huis, in totaal betekent dit dus elke dag 12 km lopen.
Het eerste stuk doet ze met een andere juffrouw maar daarna is ze het nog ver en alleen, en dat voor zeven leerlingen. Ze had ons verteld dat het daar zo mooi was, dus hadden we voorgesteld om samen met haar eens gaan te kijken. De mama van de juf had daar ook familie wonen welke ze al twintig jaar niet gezien had, dus moeder was ook van de partij.
Verder nog een tante, een nichtje, en de twee kinderen van de juf.
We reden zover we konden en moesten uiteindelijk de auto achterlaten en tevoet verder.

Toch stromend water!

Water halen uit het meer ......om te koken1

Kennen we dit nog

Water lekker koel houden in een stenen kruik 

Zicht in de keuken

Aangekomen in een paradijs, vijf huisjes, iedereen familie van elkaar.
Ze hebben hier zo te zien alles naar hartewens, fruit, groenten, schitterende vergezichten en vooral heel rustig. Wel geen stromend water, geen stroom.

Het dorp is ook met een klein bootje bereikbaar, dit is een stuk sneller maar de juf kan de overtocht niet iedere dag betalen.
We werden heel gastvrij ontvangen maar kregen het toch wel warm toen er water uit het meer werd geput om rijst te koken. We zagen de bui al hangen maar konden echt niet weigeren om te eten. Vast overtuigd van de niet te vermijden diaree aten we dan maar gretig mee.
Niet te geloven, we hadden gewoon nergens last van, dus  we durven weer wat meer de volgende dagen!
Op de terugweg bezoeken we nog een gehandicapte neef met het syndroom van Down.
Zo, de hele familie kan er weer twintig jaar tegen!




Na een echte rustige zondag konden we maandag en dinsdag weer op kantoor terecht.
Ik heb afgesproken met Eduardo, de kinesist, we maken een nieuwe verdeling van het werk zodat Eduardo in de toekomst zelf zijn administratie kan doen, hij beschikt nu over een eigen computer.
Ondertussen nodigt Armando in de campo de kinderen uit welke morgen met ons meegaan naar verschillende ziekenhuizen in Managua. Er staan nog verschillende kinderen op de lijst welke nog op een onderzoek of op een operatie moeten wachten.

De verdeling van de brillen loopt als een trein, mensen passen tot ze het weer zien zitten!

Onderweg zijn de boeren volop in de weer met het oogsten van suikerriet. Terplaatse wordt het riet verwerkt tot een mierenzoete brij.

Zicht vanuit de hoogte op het werk

Verder nog wat sfeerbeelden om er weer effe in te komen!

Ieder in zijn eigen nestje

Morgenvroeg om vijf uur uit de veren, dus nu vroeg (z)onder het laken!