La Esperanza

Darío, 25 februari 2014

Na drie dagen serieus werken op kantoor krijgen we langzaam weer zicht op de situatie en proberen we de achterstand van de laatste vier maanden weg te werken.

Gerard gaat met Carla op pad voor de Damiaanactie.
De wagen volgeladen met zinken dakplaten en houten balken om het huis van enkele TBC patiënten te voorzien van een nieuw dak. Het materiaal krijgen ze, het werk doen de families zelf.
Nadat de eigenaar van de winkel Gerard verzekerd had dat de platen echt niet gingen schuiven en de hele vracht echt niet op de grond zou vallen,  want de brave man had het al zoveel keer gedaan en wist echt wel beter. OK dan, op weg naar "La Esperanza", een afgelegen bergdorpje.
"De goede hoop" zorgde niet voor een goede afloop, want na een paar diepe gaten, hup daar ging de vracht, en de laadklep was meteen ook een stukje lager, wel beter zicht bij het achteruit rijden!









Zaterdag en zondag hebben we veel overleg met Dr Toon hier in Darío over nieuwe toekomstplannen van de organisatie.

Op maandag en dinsdag weer kantoorwerk, we zijn er nog niet!
Op woensdag trekken Armando en ik de bergen in, we bezoeken diverse families en verzamelen ontbrekende documenten.
Voor 's anderendaags is de trip naar het ziekenhuis in Matagalpa gepland, helaas de ambulance heeft geen zin om te starten. 's avonds duwen, 's morgens om vijf uur duwen, om zes uur in Terrabona duwen om voor de laatste keer te duwen in Matagalpa bij het ziekenhuis.
Toen was de maat voor Gerard vol, iedereen opzij, direct naar de garage voor een nieuwe batterij.

We vergaderen met Don Angel over de uitbreiding van de kiné ruimte, er moet een deur worden uitgekapt.
Hier moet de Raad van Bestuur over beslissen en we moeten een schriftelijk verzoek indienen.
We bezoeken het gemeentehuis met de vraag of ze ons kunnen helpen met de kopies van de ontbrekende geboorteaktes, dat kan, ook hier weer eerst een officiële brief opstellen.
Dit zou ons een hoop werk en rondrijden kunnen besparen.

Op vrijdag blijft Gerard op kantoor, hij houdt zich bezig met de lijsten voor het gemeentehuis.
Armando en ik gaan weer de campo in, we nodigen al verschillende mensen uit om het oudercommitee te vormen, eind volgende week.

Oef, het is  weekend. We gaan met een schooljuf hier uit de buurt op pad, ze geeft les in een schooltje bij het Lago de Moyoa.
Dagelijks vertrekt ze om vier uur met de bus. Na ongeveer driekwart uur stapt ze uit om vervolgens zes km te lopen over een verlaten weg met veel rotsblokken en stenen. Rond half drie in de namiddag keert ze terug naar huis, in totaal betekent dit dus elke dag 12 km lopen.
Het eerste stuk doet ze met een andere juffrouw maar daarna is ze het nog ver en alleen, en dat voor zeven leerlingen. Ze had ons verteld dat het daar zo mooi was, dus hadden we voorgesteld om samen met haar eens gaan te kijken. De mama van de juf had daar ook familie wonen welke ze al twintig jaar niet gezien had, dus moeder was ook van de partij.
Verder nog een tante, een nichtje, en de twee kinderen van de juf.
We reden zover we konden en moesten uiteindelijk de auto achterlaten en tevoet verder.

Toch stromend water!

Water halen uit het meer ......om te koken1

Kennen we dit nog

Water lekker koel houden in een stenen kruik 

Zicht in de keuken

Aangekomen in een paradijs, vijf huisjes, iedereen familie van elkaar.
Ze hebben hier zo te zien alles naar hartewens, fruit, groenten, schitterende vergezichten en vooral heel rustig. Wel geen stromend water, geen stroom.

Het dorp is ook met een klein bootje bereikbaar, dit is een stuk sneller maar de juf kan de overtocht niet iedere dag betalen.
We werden heel gastvrij ontvangen maar kregen het toch wel warm toen er water uit het meer werd geput om rijst te koken. We zagen de bui al hangen maar konden echt niet weigeren om te eten. Vast overtuigd van de niet te vermijden diaree aten we dan maar gretig mee.
Niet te geloven, we hadden gewoon nergens last van, dus  we durven weer wat meer de volgende dagen!
Op de terugweg bezoeken we nog een gehandicapte neef met het syndroom van Down.
Zo, de hele familie kan er weer twintig jaar tegen!




Na een echte rustige zondag konden we maandag en dinsdag weer op kantoor terecht.
Ik heb afgesproken met Eduardo, de kinesist, we maken een nieuwe verdeling van het werk zodat Eduardo in de toekomst zelf zijn administratie kan doen, hij beschikt nu over een eigen computer.
Ondertussen nodigt Armando in de campo de kinderen uit welke morgen met ons meegaan naar verschillende ziekenhuizen in Managua. Er staan nog verschillende kinderen op de lijst welke nog op een onderzoek of op een operatie moeten wachten.

De verdeling van de brillen loopt als een trein, mensen passen tot ze het weer zien zitten!

Onderweg zijn de boeren volop in de weer met het oogsten van suikerriet. Terplaatse wordt het riet verwerkt tot een mierenzoete brij.

Zicht vanuit de hoogte op het werk

Verder nog wat sfeerbeelden om er weer effe in te komen!

Ieder in zijn eigen nestje

Morgenvroeg om vijf uur uit de veren, dus nu vroeg (z)onder het laken!

TERUG VAN WEG GEWEEST

Darío, 11 februari 2014

Na een lange vlucht met drie uur vertraging omdat de co-piloot niet kwam opdagen in Atlanta, om 1 uur 's nachts aangekomen in Managua. Gelukkig konden we blijven slapen bij Dr.  Toon.

's Anderendaags zijn we in de voormiddag opgehaald door Cesar, chauffeur van Prosalud.

Het eerste weekend hebben we het een beetje rustig gehouden.

Maandag was een verrassing, op kantoor hingen overal kaartjes en we werden hartelijk ontvangen!

Na de middag bezoek aan het ziekenhuis in Matagalpa om afspraken te maken voor enkele kinderen.

Dinsdag, half vijf,  vroeg uit de veren, we brengen een bezoek aan Palo Blanco.

We rijden naar El Balsamo, ongeveer een uur rijden. Daar stopt de weg, we gaan verder tevoet en klimmen bijna twee uur, een moeilijk traject.  In Palo Blanco woont Elisabeth, een meisje van vier jaar, ze heeft een hersenletsel en is zwaar ondervoed, ze ziet eruit als een baby van drie a vier maanden.

Het dorpje bestaat uit vier a vijf houten huisjes, allemaal familie, we zien een hoop armoede. 

We stappen en schuiven weer 'over een smal pad naar beneden, en... slechts twee keer uitgegleden!

 

Woensdag, even kijken naar de administratie op kantoor, een beetje acclimatiseren en de draad weer oppikken.

Donderdag hebben we nog enkele families uitgenodigd om met hun kinderen mee te gaan naar het hospitaal in Managua. We doen enkele prijsaanvragen voor matrassen en kopen een camera voor het project Corazones Unidos.

Vrijdag, Armando en Gerard vertrekken om vier uur 's morgens. Ze rijden weer naar El Balsamo om het ondervoede kindje op te halen. De mama is om 1 uur 's nachts alleen naar beneden gekomen vanuit Palo Blanco.  Onderweg pikken we nog enkele kinderen op om naar het ziekenhuis in Managua te gaan.

Een jongetje had een afspraak met de uroloog en kon normaalgesproken dezelfde dag geopereerd worden, helaas had hij koorts en moesten we hem weer terug mee naar huis nemen. Een ander kindje krijgt na onderzoek een nieuwe afspraak.

Moeder en dochter hebben we getrakteerd op een stevige maaltijd

En ons Elisabeth uit Palo Blanco, vier jaar en nog steeds niet ingeschreven in het bevolkingsregister, moet voorlopig alleen maar eten en eten, niet alleen melk, en niet alleen als ze weent, zoals de mama denkt.  Ze krijgt vitamienen en ijzer voorgeschreven en moet enkele onderzoeken in Matagalpa laten doen. Ze moet over een maand terug op controle komen bij de specialist in Managua.

Om zeven uur 's avonds zijn we weer thuis, een lange dag.

Op zaterdag helpen we bij de verdeling van het schoolmateriaal van het Fans project van Lommel.

 

 

 

Ondertussen lezen we dat de groep van Broederlijk Delen op dit moment een MTB fietstocht doet in Nicaragua. 

Ze zijn zondag in Pueblo Nuevo, dus op zoek naar de groep, we kunnen niemand telefonisch bereiken maar deze kans mogen we niet voorbij laten gaan.

In Pueblo Nuevo contacteren we verantwoordelijken van diverse coöperaties van boeren, we bezoeken zelfs een verantwoordelijke van de regering welke met vele coöperatieven samenwerkt, helaas zijn computer doet het niet en niemand kent Broederlijk delen of een Belgische organisatie die hier hulp aanbiedt. We zoeken zowat de hele dag en besluiten dan maar terug naar huis te rijden en onderweg een hapje te eten in Esteli.

We rijden naar het restaurant Vuela  Vuela behorende bij een hotel wat ook goede doelen steunt en daarom vragen we even of er misschien geen Belgische groep komt slapen.

en ...Bingo! We konden ons oren niet geloven, rond acht uur zouden ze in het restaurant komen eten en ook bleven ze slapen.

Er zat niets anders op dan ook maar een kamer te boeken zodat we ruim de tijd hadden om een en ander uit te zoeken en te bespreken.

's  Avonds hebben we al met veel deelnemers kunnen spreken over de ervaringen van de fietstocht.

We vertellen aan de verantwoordelijken dat vzw Stijn ook van plan is om een MTB tocht te organiseren en vragen of we maandag de deelnemers mogen volgen, van Esteli naar El Sauce, geen probleem voor hen!

Maandag is het dan zover, na een stevig ontbijt volgt een fietscontrole, banden maken, ketting vervangen, olie smeren ...

Om ongeveer acht uur vertrekt de groep, elke deelnemer krijgt een GPS mee en een Walkie-Talkie.

Iedere deelnemer rijdt op zijn eigen tempo. Er is zelfs een blinde deelnemer welke op een tandem wordt meegenomen, chapeau!

Ook wij krijgen van de organisatie Camino Loco een GPS en Walkie-Talkie mee en rijden de fietsers achterna.

Na twintig km volgt de eerste stop en krijgen de deelnemers broodjes en drinken.

Ze rusten wat uit, weer moeten er banden worden geplakt, een fietskader is gebroken, gelukkig zijn er reserve fietsen.

Op de stopplaats zien we in een tuin een moedertje zitten met een gehandicapt kindje.

Het jongetje is vijftien jaar, niet te geloven, zwaar ondervoed, geopereerd van een waterhoofd, met een drain in de buik. Hij is bovendien blind, kan alleen vloeistoffen innemen en amper bewegen.

De alleenstaande moeder gaat al vijftien jaar op consultatie in het ziekenhuis maar ze kunnen haar niet helpen. Af en toe worden vitamientjes voorgeschreven welke ze dan weer niet kan betalen.

Bovendien heb je in Managua tegenwoordig een kaartje nodig om met de bus te kunnen reizen, heb je dit niet, kan je niet met de bus mee en moet je een dure taxi betalen. 

Ik loop terug naar de groep en vertel over de situatie, het leven van een gehandicapte en familie in Nicaragua. We vragen aan het moedertje of de deelnemers van de fietstocht dichterbij mogen komen, ze stellen wat vragen, maken wat foto's en geven daarna een gezamenlijke bijdrage aan het vrouwtje, mooi toch.

Onder de indruk van het hele gebeuren wordt er nog wat nagebabbeld over het verschil van leven hier of in België.

 

Daarna springen de deelnemers weer vol ijver op de fiets en beginnen aan het tweede traject van de dag.

Er volgt een behoorlijk zwaar parcours waar we niet met de auto kunnen volgen.

Toch kunnen we op het laatste deel van de rit nog enkele fotootjes schieten.

Voor de één is het parcours te zwaar, de meesten genieten ervan om tussen de stenen door te crossen, hier komt een goede techniek van pas!

 

 

 

 

 

 

Flink bijtanken

Onderweg broodjes

Zelfs het sterkste materiaal moet er aan geloven!

Nu nog vijftien km naar El Sauce, daar staat de bus die hen verder naar Leon brengt, en diegenen die nog niet moe zijn kunnen dit stuk ook nog met de fiets doen.

Wij nemen afscheid van de groep, het was een rijke ervaring, toffe mensen, bedankt voor de uitleg, de tips, dat we jullie mochten volgen!

Dinsdag, weer vroeg uit de veren. We halen tien kinderen op in Terrabona en rijden naar het ziekenhuis in Matagalpa. 

9 kinderen kregen bij Los Pipitos de diagnose van epilepsie. In het ziekenhuis bepalen ze welke en hoeveel medicatie elkeen nodig heeft.

Ons Elisabeth uit Palo Blanco moet weer naar beneden komen, ze gaat mee voor verschillende onderzoeken welke de doctor in Managua volgende keer nodig heeft.

Helaas, door omstandigheden zijn we te laat op de afspraak en aangezien alle kinderen eerst nog ingeschreven moeten worden en de dokters stipt om twaalf uur aan hun privé consultaties beginnen moeten we volgende week weer terugkomen.

En de varkens, Jan en Monique, ze stellen het goed!

Onderweg, allemaal beestjes!

Ge moet maar durven!

Hasta la proxima!