Hoi,

We zijn weer teruggekomen als 2 zwarte pieten, neus en oren vol stof.
Een kapsel, niet om aan te zien met zo' helm op.
Ik ga er na een half jaar heel anders uitzien, vrees ik.
Maar gelukkig, we hebben geen spiegel in huis en zien het zelf toch niet!

Vandaag weer een boeiende dag gehad.

We hebben een paar dorpen bezocht om mensen uit te nodigen om op 8 januari mee te gaan naar Managua om hun kinderen te laten onderzoeken door een gespecialiseerd team.
De kosten van de busrit Terrabona - Managua worden betaald, zoals ook medicijnen indien nodig.

Het is voor sommige mensen een hele onderneming om samen met hun kind  om 6 uur
's morgens in Terrabona te geraken.  We worden samen met de mensen om 8uur verwacht in Managua. Voor de mensen van Monte Verde, betekent dit een wandeling van minimum 6 á 7uur of een trip met het paard tot Terrabona.
We snappen niet hoe ze dat doen.

Zelf zijn we met de moto geweest, een heel moeilijk traject, je kan het amper wegen noemen, wegen bezaaid met kleine en grote keien vaak nauwelijks begaanbaar. Het lijkt meer op off road, of motorcross.
Ik kan nog niet geloven dat ik het durf, achter op de moto, maar last van cellulitis ga ik voorlopig nog niet hebben.
Onderweg passeren we mensen met grote pakken om hun schouder, wilde paarden. Rond en in de huizen kippen, koeien, varkens, honden.
De mensen wonen vaak samen als één grote familie om de kosten van hun levensonderhoud te drukken, van privacy geen sprake dus.
Hun meubilair bestaat uit een paar plastieken stoelen en een zelf in elkaar getimmerde tafel.

De kleine dieren blijven binnen omdat om de hoek grote gieren in de bomen zitten te wachten.
Ik knijp Armando stevig vast wanneer we voorbij een groepje gieren rijden, wil voorlopig zelf nog niet als Kerstmaal dienen.

Tijdens ons eerste bezoek krijgen we niet alle gehandicapte kinderen te zien, sommigen blijven verstopt in een klein vertrekje achter een scherm van plastiek.
De ouders schamen zich en voor sommige is het moeilijk om over hun kind te praten.
Armando stelt de mensen op hun gemak, hij vertelt wie wij zijn, wat we komen doen en dan komen de gesprekken toch los.

Onderweg passeren we een kind van het Fansproject (Eveline) we hebben een briefje bij voor de Padrinos.  Arme maar heel vriendelijke mensen.

Op de terugweg nam Armando een levende kip mee, (kop door de zak)
toen ben ik toch maar bij Gerardo achterop de moto gaan zitten.

Heel vermoeiend, maar zeker de moeite waard, zo'n dag!
We moeten nog een beetje werken om aan het ritme te wennen, we lopen nog te snel, we willen te veel ineens, we gaan te laat slapen, we eten niet wanneer we honger hebben, we zeuren wanneer het internet te traag is!
We merken dat het ook anders kan, dat is dus ook nog een uitdaging!

Ondertussen is het hier flink aan het regenen, en Geardo is in slaap gesukkeld,
het is ook een hele dag concentreren, moto rijden, spaans praten, hij doet goed zijn best !

En ondertussen is het vrijdag, heb al gepoetst, valt niet mee met de temperatuur, maar het moet wel, alles zit hier onder het stof.  Daarna gaat Gerardo naar de kapper, en gaan we samen boodschappen doen, want er zit niks meer in de ijskast.


Fijn weekend allemaal